(miejsca ich jesiony)

Paulina Pidzik w swojej drugiej książce poetyckiej wprowadza czytelników w świat emocji, które znajdują się na granicy świadomości i oszołomienia. „Wieloduszne pieśni ze szpitalnych cel” to zbiór zapisów, które, jak głębokie oddechy, próbują przełamać letarg. Pidzik opowiada o doświadczeniach z pogranicza intymności i otwartości na innych, balansując między doświadczeniami z oddziału intensywnej terapii a codziennym życiem. Jej poezja to subtelna mieszanina bólu i miłości, gdzie wydarzenia przeszłe i przyszłe splatają się w delikatny, lecz silny splot emocji. Dopóki trwa proces przypominania sobie dawnych chwil i odkrywania samej siebie, zanik pozostaje niemal namacalny, lecz jeszcze nieodczuwalny w pełni.