Miasto upadłych aniołów. Dary Anioła. Tom 4

W „Mieście szkła” Cassandra Clare porwała mnie w wir akcji, gdy szalała ostateczna bitwa. Pełne nadziei zakończenie dla przyszłości grupy literackich przyjaciół sprawiło, że od razu zapragnęłam kontynuować przygodę z kolejną częścią. Zamówiłam książkę oczywiście na skupszopie. Mimo że seria logicznie podąża w kierunku obranym przez autorkę, kiedy dotarłam gdzieś mniej więcej do połowy „Miasta upadłych aniołów” poczułam to uzależnienie od stworzonego świata,  jakie doświadczałam w poprzednich częściach. 

Nie zdradzając zbyt wiele, po odkryciu, że Clary i Jace nie są związani krwią i po pokonaniu Jonathana, ich złego ojca, nasza dwójka zakochanych mogła wreszcie przeżyć swoją miłość na jawie, nie martwiąc się o pozory. Cassandra Clare postanowiła więc wnieść do swojego dzieła krztę miłości i w pierwszej połowie rozwija się wiele par, podążając dość powolnym tempem, czyli przeciwieństwo tego, do czego byliśmy przyzwyczajeni. Prawie się nudziłam i zastanawiałam się, co kolejne trzy tomy przyniosą do ekstremalnie wciągającej sagi Clare.

Na szczęście, podczas gdy Clary uczyła się sztuki walki, próbując jednocześnie władać swoim nowym darem, Jace powoli odpływał od swoich bliskich i zamykał się w sobie. W trakcie kryzysu tożsamości walczy o to, by dowiedzieć się, kim naprawdę jest. Czy jest podobny do Jonathana, człowieka, który go wychował, czy raczej do swojego prawdziwego ojca, który zginął w tragicznych okolicznościach? W tym sensie ta postać, która początkowo była dla mnie nie do zniesienia, okazuje się być naprawdę wzruszająca. Przez całą część czytelnik poznaje nowe oblicze tego bohatera, niemalże demaskując go i dostrzegając całą jego głębię. Pozostając samotnym i sarkastycznym, spuszcza swoją odwieczną gardę i potrafi zaufać Simonowi. Sama nie pomyślałabym, że taka ewolucja ich relacji będzie możliwa. Obserwowanie tych dwóch rywali szaleńczo zakochanych w Clary grających obok siebie było naprawdę przyjemne. Ich duet jest naprawdę wybuchowy i fajnie się go czyta. Autentycznie podobało mi się śledzenie ich dialog za dialogiem.

W rezultacie, a także dzięki nowym rewelacjom autorki na temat Jace'a, druga połowa „Miasta upadłych aniołów” to prawdziwy majstersztyk. Akcja nabiera tempa, a czytelnik zostaje uraczony kilkoma ogromnymi zwrotami akcji i zapomina o takim sobie początku. Po raz kolejny zostałam przeniesiona w mistyczny świat "Nocnych Łowców", który uwielbiam poznawać. Każda z postaci daje coś od siebie, tworząc zaskakujące sytuacje i nowe relacje, które są równie niesamowite, co poruszające. Już wcześniej uwielbiałam każdego z bohaterów, ale dzięki temu tomowi lubię ich jeszcze bardziej, jednocześnie ciesząc się z nowo przybyłych, którzy niosą ze sobą wiele tajemnic, obiecując więcej wspaniałych historii w kolejnych tomach. W dodatku Cassandrze Clare genialnie udaje się wydobyć kilka duchów z przeszłości i mimo że już wcześniej stosowała ten proces, to i tak byłam zaskoczona i zdumiona. 

Tak więc „Miasto upadłych aniołów” po raz kolejny potwierdza umiejętność Cassandry Clare do pisania pochłaniających emocjonalnie powieści ,Mimo znudzenia, jakie odczuwałam na początku lektury, po raz kolejny dałam się uwieść uniwersum, jakie nam oferuje. Nadal nie chcę się z nią rozstać i już myślę o przeczytaniu kolejnych książek, również z innych serii autorki.. Prawdą jest również, że im dalej w głąb tej serii, tym bardziej świat przedstawiony i jego miejsca wydają mi się znajome, tworząc prawdziwe poczucie przywiązania i przynależności. Podobnie jak w przypadku "Harry'ego Pottera", gdzie znałam każdy zakątek Hogwartu. 

5/5 (♥◡♥) (♥◡♥) (♥◡♥)

Bitwa z Valentinem i jego demonicznym synem Jonathanem została wygrana i spokój powinien wreszcie powrócić do burzliwego życia Clary, Jace'a, Simona i spółki. Ale zło nigdy nie śpi. W powietrzu czuć już nowe niebezpieczeństwo.

Simon, oprócz nowego, nieznanego mu życia jako wampir, musi poradzić sobie z problemami z pierwszą miłością, natomiast Clary ma zupełnie inne zmartwienia. Zamiast upragnionej, normalnej relacji z Jacem, ten wbrew wszelkim oczekiwaniom odpycha ją od siebie. Coraz bardziej wycofany i zamyślony, zachowuje dystans i zdaje się zapadać w sobie. To, czego Clary nie wie, to fakt, że Jace'a dręczą mroczne koszmary, w których robi rzeczy, za które po przebudzeniu tak bardzo się nienawidzi, że nie ma już odwagi popatrzeć jej w oczy. W tym samym czasie Simon jest ścigany przez mężczyzn w ciemnych dresach, podczas gdy Clary dokonuje odkrycia w szpitalu, a trzech Nocnych Łowców zostaje znalezionych martwych. Na początku wszystkie wydarzenia wydają się niepowiązane, ale wkrótce staje się jasne: zło czai się nad miastem i realizuje przebiegły plan, czekając tylko, aż wszystkie trybiki zaczną wspólnie działać.

Trzeci tom zamknął pewną epokę. Clare mogła na nim skończyć i nie wydawać nic nowego w tej serii. Przyznam, że sequel w postaci „Miasta upadłych aniołów” jest udany w tym sensie, że na nowo rozbudza zainteresowanie oryginalną fabułą i nie robi tego w sposób sztuczny. Jest jednak pewien problem… wszystko zaczyna się dziać nieco za późno jak na mój gust. Do tego stopnia, że przez sporą część książki (około 1/3) trudno się zorientować, gdzie autorka chce nas zaprowadzić.  I tak ciągle się zastanawiałem „kiedy to się wreszcie rozkręci ***?” :D Niby wszystko się układa, ale jest jakaś niejasność, która gubi czytelnika. 

Muszę jednak przyznać, że „Miasto upadłych aniołów”  rozkręca się i staje się doskonałe w ostatniej 1/4. Wszystko przyspiesza i dosłownie zaczyna się pożerać zdania – co w zasadzie jest standardem dla książek Clare.. Nie widzimy Jace'a i Clary tak często, jak bym chciał. Cassandra Clare nie idzie na łatwiznę i bardzo mi się to podobało. Mimo że Cassandra Clare tworzy trójkąt miłosny, zostaje on szybko zdławiony w zarodku. Niepokoje w tej powieści są o wiele bardziej zrozumiałe, a Cassandra Clare o wiele lepiej radzi sobie ze swoimi bohaterami. Ten czwarty tom wprowadza nas w nową epopeję, która łączy się z pozostałymi tomami. 

Nadal uważam, że styl autorki jest momentami zbyt gawędziarski, choć przestało mnie denerwować, gdy ktoś losowo przerywa rozmowę lub coś się dzieje i wszyscy zupełnie zapominają, o co chodziło wcześniej. Chyba już się do tego przyzwyczaiłem. 

Ocena:

„Miasto upadłych aniołów” to udany sequel, który nieco różnił się od poprzedników, był może trochę słabszy, ale i tak zapewnił mi dobrą rozrywkę. Cztery gwiazdki to uczciwa ocena ?