Metafora się zmienia. Śmierć Komandora. Tom 2

Choć nie jest to moje ulubione dzieło sensei'a, książki Murakamiego są dla mnie jak medytacja.<br> Odnajduję spokój i ukojenie za każdym razem, gdy otwieram jego książkę. Wiem, kto będzie głównym bohaterem, wiem, że będzie to zwykły facet po trzydziestce, który kocha gotowanie i jazz, i żyje swoją rutyną na co dzień. Ale ten facet, choć na pierwszy rzut oka tak zwyczajny, jest w rzeczywistości niezwykle wyjątkowy - dokładnie wie, jaki jest i dobrze się z tym czuje.<br> Osobiście bardzo lubię czytać japońską przyziemność z jej ścisłymi nakazami i zasadami. A Murakami jest mistrzem, którego słowa wciągają mnie tak głęboko w świat, który tworzy, że czuję dotyk jesiennego wiatru, fakturę ziemi pod liśćmi miscantusa, widzę, jak na jednym samochodzie blaknie lakier, a na innym jest wypolerowany. Mogę być tam, gdzie jest bohater, mogę stać obok niego w deszczu, mogę siedzieć obok niego ze szklanką whisky i słuchać kolejnej wielkiej kompozycji Beethovena lub Parkera. I to nie dlatego, że jest to dokładnie opisane, nie - po prostu dlatego, że tam jestem i mogę tego dotknąć.<br> Tak, świat Murakamiego jest stworzony z miłością do szczegółów. Ale w jakiś sposób są one bardzo lekkie i nie obciążają mnie ciężkimi porównaniami i zwrotami akcji. Są po prostu wystarczające, otwierają mi szerzej oczy.<br> Książka "Śmierć Komandora, Metafora się zmienia" jest kolejnym przykładem jego wielkiej zdolności do łączenia zwyczajności z tajemnicą, a przez to wyjaśniania świata. Tłumaczy, jak wyleczyć złamane serce i jak walczyć z traumami z dzieciństwa, jak ludzie mogą być połączeni w swojej podświadomości i pomagać sobie nawzajem w łączeniu się ze światem. Na wszystko zawsze jest czas i miejsce. Trzeba tylko być uważnym i nauczyć się słuchać siebie bardziej niż innych.<br> Nie można czytać Murakamiego i oczekiwać, że historia będzie taka, jak ją napisano. Japońska literatura i poezja wywodzą się z cienkiego świata metafor i zawsze trzeba spojrzeć pod spód, aby zobaczyć więcej i znaleźć odpowiedzi.

Saga o naszym bezimiennym narratorze, jego tajemniczym sąsiedzie Menshikim i słynnym malarzu Tomohiko Amadzie trwa nadal. Kiedy Marie, która może być córką Menshikiego, nagle znika, narrator wyrusza, by ją odnaleźć - z pomocą umierającego Amady i idei, tak, jedna postać w tej książce jest ideą. Podczas tej misji obraz Amady "Śmierć Komandora" okazuje się kluczem nie tylko do ukrytej przeszłości starego malarza w Wiedniu 1938 roku, ale także do odnalezienia młodej dziewczyny i pogłębienia zrozumienia przez narratora natury sztuki.<br> <br> W tej drugiej części "Śmierć Komandora. Metafora się zmienia" staje się jasne, że Murakami chciał, aby jego książka była medytacją o sztuce - kształtujemy naszą rzeczywistość poprzez to, jak łączymy kropki, a możemy ją tworzyć, wierząc w nasze idee. Murakami czyni to za pomocą typowego dla siebie realizmu magicznego i zawsze pozostawia miejsce na interpretację tego, co się naprawdę dzieje - czytelnik ma przestrzeń do podążania za własnymi pomysłami wewnątrz tekstu. Tak jak obraz "Śmierć Komandora" ma różne znaczenie w zależności od tego, kto na niego patrzy, tak i idea - jako postać w książce przybiera różne formy - a w tym tomie otrzymuje pomoc w postaci metafory.<br> <br> "Śmierć Komandora. Metafora się zmienia" to bez wątpienia jedna z tych książek, które zasługują na kilka lektur, ponieważ jest w niej tak wiele otwartej przestrzeni, którą czytelnik może kontemplować - to jedna z cech, które uwielbiam u Murakamiego. Autor nie tłumaczy się w swoich tekstach i ufa czytelnikom, że pójdą razem z nim.

Choć nie jest to moje ulubione dzieło sensei'a, książki Murakamiego są dla mnie jak medytacja.<br> Odnajduję spokój i ukojenie za każdym razem, gdy otwieram jego książkę. Wiem, kto będzie głównym bohaterem, wiem, że będzie to zwykły facet po trzydziestce, który kocha gotowanie i jazz, i żyje swoją rutyną na co dzień. Ale ten facet, choć na pierwszy rzut oka tak zwyczajny, jest w rzeczywistości niezwykle wyjątkowy - dokładnie wie, jaki jest i dobrze się z tym czuje.<br> Osobiście bardzo lubię czytać japońską przyziemność z jej ścisłymi nakazami i zasadami. A Murakami jest mistrzem, którego słowa wciągają mnie tak głęboko w świat, który tworzy, że czuję dotyk jesiennego wiatru, fakturę ziemi pod liśćmi miscantusa, widzę, jak na jednym samochodzie blaknie lakier, a na innym jest wypolerowany. Mogę być tam, gdzie jest bohater, mogę stać obok niego w deszczu, mogę siedzieć obok niego ze szklanką whisky i słuchać kolejnej wielkiej kompozycji Beethovena lub Parkera. I to nie dlatego, że jest to dokładnie opisane, nie - po prostu dlatego, że tam jestem i mogę tego dotknąć.<br> Tak, świat Murakamiego jest stworzony z miłością do szczegółów. Ale w jakiś sposób są one bardzo lekkie i nie obciążają mnie ciężkimi porównaniami i zwrotami akcji. Są po prostu wystarczające, otwierają mi szerzej oczy.<br> Książka "Śmierć Komandora, Metafora się zmienia" jest kolejnym przykładem jego wielkiej zdolności do łączenia zwyczajności z tajemnicą, a przez to wyjaśniania świata. Tłumaczy, jak wyleczyć złamane serce i jak walczyć z traumami z dzieciństwa, jak ludzie mogą być połączeni w swojej podświadomości i pomagać sobie nawzajem w łączeniu się ze światem. Na wszystko zawsze jest czas i miejsce. Trzeba tylko być uważnym i nauczyć się słuchać siebie bardziej niż innych.<br> Nie można czytać Murakamiego i oczekiwać, że historia będzie taka, jak ją napisano. Japońska literatura i poezja wywodzą się z cienkiego świata metafor i zawsze trzeba spojrzeć pod spód, aby zobaczyć więcej i znaleźć odpowiedzi.

Saga o naszym bezimiennym narratorze, jego tajemniczym sąsiedzie Menshikim i słynnym malarzu Tomohiko Amadzie trwa nadal. Kiedy Marie, która może być córką Menshikiego, nagle znika, narrator wyrusza, by ją odnaleźć - z pomocą umierającego Amady i idei, tak, jedna postać w tej książce jest ideą. Podczas tej misji obraz Amady "Śmierć Komandora" okazuje się kluczem nie tylko do ukrytej przeszłości starego malarza w Wiedniu 1938 roku, ale także do odnalezienia młodej dziewczyny i pogłębienia zrozumienia przez narratora natury sztuki.<br> <br> W tej drugiej części "Śmierć Komandora. Metafora się zmienia" staje się jasne, że Murakami chciał, aby jego książka była medytacją o sztuce - kształtujemy naszą rzeczywistość poprzez to, jak łączymy kropki, a możemy ją tworzyć, wierząc w nasze idee. Murakami czyni to za pomocą typowego dla siebie realizmu magicznego i zawsze pozostawia miejsce na interpretację tego, co się naprawdę dzieje - czytelnik ma przestrzeń do podążania za własnymi pomysłami wewnątrz tekstu. Tak jak obraz "Śmierć Komandora" ma różne znaczenie w zależności od tego, kto na niego patrzy, tak i idea - jako postać w książce przybiera różne formy - a w tym tomie otrzymuje pomoc w postaci metafory.<br> <br> "Śmierć Komandora. Metafora się zmienia" to bez wątpienia jedna z tych książek, które zasługują na kilka lektur, ponieważ jest w niej tak wiele otwartej przestrzeni, którą czytelnik może kontemplować - to jedna z cech, które uwielbiam u Murakamiego. Autor nie tłumaczy się w swoich tekstach i ufa czytelnikom, że pójdą razem z nim.