Kwestia dyskutowana o stworzeniach duchowych

Rozważania na temat istot duchowych często są naznaczone przez dwa skrajne podejścia. Z jednej strony mamy tendencję do całkowitego odrzucania istnienia czystych duchów, co wynika z wpływu nowoczesnego pozytywizmu. Z drugiej strony pojawia się przesadny kult tych istot, co prowadzi do nadmiernej afirmacji ich istnienia. Wynikające z tego stanowiska zmniejszyły zainteresowanie angelologią, czyli racjonalnym badaniem natury aniołów. Taki stan rzeczy nie jest jedynie efektem kpiarskiego nastawienia do tego zagadnienia, ale również wynika z faktu, że zrozumienie tej dziedziny wymaga wielu interdyscyplinarnych umiejętności. Dodatkowo można zaobserwować skostniałość w religijnych wyobrażeniach oraz osłabienie poważnych rozważań na temat metafizyki.

W dzisiejszych czasach przeważa postawa obojętności względem niewidzialnych sfer. Dlatego nie powinno dziwić, że pytanie o to, ile diabłów może zmieścić się na końcu szpilki, stało się symbolem uznawanym za przejaw jałowych i irracjonalnych rozważań teologicznych. Niewielu zdaje sobie sprawę, że w tej powszechnie lekceważonej kwestii kryje się zalążek poważnej i wymagającej debaty. Chodzi w niej o zrozumienie, czy istotą duchową – taką jak dusza czy anioł – można przypisać fizyczne miejsce w przestrzeni i czy byt duchowy jest w stanie zająć jakiś fizyczny obszar. (fragment Wstępu bp Jacka Grzybowskiego)