Księżniczka z lodu. Saga o Fjallbace. Tom 1

Coś co podkreśliłabym na samym początku, to połączenie jakie występuje w "Księżniczce z lodu". To splątanie dwóch różnych stylów: klasycznego, niemal archetypowego kryminału rodem z Wielkiej Brytanii oraz skandynawskiego kryminału, określanego często nordic noir. Osobiście myślę, że łącząc te dwie sfery, bierze z obydwu to, co najlepsze - brytyjską tendencję do skupianiu się na zagadce zbrodni, a nie szczegółowych jej opisach oraz skandynawską chęć skupienia się na głębszym problemie i bezpośredniość w rozprawie.

Czytając "Księżniczkę z lodu" byłam niebywale oczarowana stworzoną zimową scenerią. Nic dziwnego, skoro sama autorka pochodzi z miejscowości, w której rozgrywa się akcja. W warstwie wizualnej/scenograficznej wszystko jest idealne. Począwszy od pięknej lodowej okładki do opisów Läckberg ponurej, surowej i pięknej jednocześnie zimowej scenerii. Ponadto bohaterowie, gdyby wyjąć ich z tej książki i wsadzić do innej, od razu byłoby czuć, że mają coś wspólnego ze Skandynawią - są rzeczowi, nieco zimni, ale miłują ciepło, którego pragną w tych rejonach. Przez całą książkę delektowałam się postacią Erici, która była bardzo przekonującą postacią ze wspaniałą moralnością. Ona i Patrik to na pewno osoby, z którymi łatwo się identyfikować i życzyć im wszystkiego, co najlepsze. Na pewno ten wyjątkowy duet to jedna przyczyn sukcesu Läckberg.

"Nienawiść, zawiść, chciwość i zemsta – wszystko to zamiatano pod dywan, bo „co ludzie powiedzą”".
"Nie da się wymazać milczenia".

Momentami książka, pomimo że to pozornie tylko jeden z wielu kryminałów, a więc najchętniej czytanego gatunku przez Polaków, sprawiała wrażenie głębokiej. Skrupulatnie przyglądała się ludzkiej psychologii, a przede wszystkim znaczeniu zdarzeń z przeszłości na to wydarzy się w przyszłości. Pragnęłabym, ażeby wszyscy polscy autorzy kryminałów wzięli sobie to do serca i zapamiętali, że literatura, to coś więcej niż sama akcja i napięcie z niej płynące. To sztuka i nauka.

Ponadto, "Księżniczka z lodu" zawierała sporo, dobrze pomyślanych zwrotów akcji, które sprawiały, że nie chciałam odłożyć książki na bok. Osobiście, w odróżnieniu do części komentujących, nie przeszkadzała mi kluczowa wskazówka umiejscowiona w początkowym etapie powieści. Bawiłam się doskonale do samego końca. Mnogość wątków była duża, a niektóre z nich dodawały prawdziwego uroku tej dość srogiej historii.

CAN'T WAIT! Nie mogę doczekać się, aż zakupię kolejną część. Zapowiedź serii jaką jest "Księżniczka z lodu" wzbudziła we mnie olbrzymią chęć przeczytania wszystkich książek.

Nudziłam, nudziłam i wynudziłam. Na urodziny otrzymałam całą serię Camilli Lackberg „O Fjallbace”. Niemal od razu zaczęłam czytać. Aktualnie jestem w trakcie lektury tomu czwartego. Ale teraz wracam pamięcią do „Księżniczki z lodu”.

Miałam nadzieję, że te książki będą takie, jakie sobie wymyśliłam, że będą. Wiem, dziwne, ale jednak. Wyobrażałam sobie, iż wciągną mnie niesamowicie. Że będą to kryminały z samymi interesującymi wątkami. Że będzie tu chodziło o rozwiązanie zagadek a nie o brutalność i krew. Że będą ciekawi bohaterowie i ich losy nie będą pominięte, lub pisane na kolanie, a co za tym idzie, będzie dużo obyczajówki.

I tak jest!

Dokładnie tak, jak sobie to „wymarzyłam”.

Pierwszy tom liczącej sobie już jedenaście części serii, gdzie głównymi bohaterami są Erikka Falck i Patrick Hedstrom. W małej Fjallbace zostaje znaleziona martwa kobieta. Alexandra Wijkner. Pierwszy rzut oka? Samobójstwo i na tym byłaby sprawa załatwiona. Ale nie tym razem i nie u Lackberg. Matka zmarłej dziewczyny twardo obstaje przy swoim. To na pewno nie samobójstwo. Policji nie pozostaje nic innego, jak tylko zagłębić się w tę sprawę. Z racji faktu, że Erikka znała Alex, zostaje poproszona o napisanie kilku słów na jej temat. Kiedy jest już prawie pewne, iż matka denatki ma rację i córka samodzielnie nie pożegnała się z tym światem, Erikka dołącza do śledztwa w parze z Parickiem.

Finał może być zaskakujący.

I to nie tylko chodzi o śledztwo.


Strzał w dziesiątkę!

Jestem usatysfakcjonowana i optymistycznie nastawiona na przyszłość z tym cyklem powieściowym.

Z zainteresowaniem śledziłam malowane przez pisarkę krajobrazy Szwecji.

Na plus też poczytuję to, że mamy tutaj do czynienia z historiami dziejącymi się paręnaście, parędziesiąt lat wstecz.

Świetny powrót do przeszłości.

Zachęcam do przeczytania „Księżniczki z lodu”. To lekki kryminał, pod tym względem, że zupełnie nie krwawy, z dużą dozą obyczajówki.

"Księżniczka z lodu" jest jedną z moich ulubionych powieści kryminalnych, przede wszystkim ze względu na silny nacisk na rozwój postaci. Wykonany w tej książce sprawia, że są one zadziwiająco wyraziste i barwne. Ich opisy są tak dobre, że nie musiałem wracać wstecz, aby przypomnieć sobie, co dany bohater miał na myśli, gdy dokonywał jakiś decyzji. To prawdopodobnie jeden z większych plusów jeśli mowa o warsztacie autorki Camilli Lackberg.

Zaprezentowana tajemnica morderstw jest przyzwoita, ale nie należy do tych z najwyższej półki. Dość wcześnie domyśliłem, dlaczego dokonywano zbrodni i kto za ta tym stoi. Mimo wszystko do końca pozostawałem ciekawy końcowych rozstrzygnięć w różnych wątkach, ale w thrillerze (jakim również jest przecież "Księżniczka z lodu") zbyt wczesne domyślenie się prawdziwego obrotu spraw może sprawić, że dalsza lektura będzie się przeciągać.
Szkoda, że kilka postaci, które wydawały mi się szczególnie intrygujące i barwne, występowały w książce tak krótko i odeszły siną dal. Biorąc pod uwagę znakomity rozwój innych aktorów powieści, byłoby naprawdę fajnie wiedzieć, co działo się z nimi później.

Największym problem z "Księżniczką z lodu" jest pewien często występujący element w powieściach kryminalnych - chodzi mi o bohatera, który dokonuje jakiegoś wielkiego odkrycia, zmieniającego sposób patrzenia na sprawę, ale narrator za nic w życiu nie zdradzi tego czytelnikowi... Tak samo jak bohater ukrywający nowe poszlaki przed innymi bohaterami, którzy przecież mogliby wspólnie z nim współdziałać na bazie zdobytych informacji. To naprawdę irytujące dla mnie.

Pomijając te negatywy, o których wspomniałem, "Księżniczka z lodu" jest naprawdę super powieścią, która wciąga, interesująco rozwija WSZYSTKIE wątki, które zapoczątkuje i potrafi zmusić człowieka do głębszej refleksji na stanem niemoralności ludzi nawet z, jakby się wydawało, najspokojniejszych miasteczek na świecie. Nie wiem jak wy, ale ja już zawsze grając w skojarzenia, na słowo Szwecja będę mówił Lackberg.

Bez wahania polecam książki tej pani miłośnikom dobrej literatury.

Coś co podkreśliłabym na samym początku, to połączenie jakie występuje w "Księżniczce z lodu". To splątanie dwóch różnych stylów: klasycznego, niemal archetypowego kryminału rodem z Wielkiej Brytanii oraz skandynawskiego kryminału, określanego często nordic noir. Osobiście myślę, że łącząc te dwie sfery, bierze z obydwu to, co najlepsze - brytyjską tendencję do skupianiu się na zagadce zbrodni, a nie szczegółowych jej opisach oraz skandynawską chęć skupienia się na głębszym problemie i bezpośredniość w rozprawie.

Czytając "Księżniczkę z lodu" byłam niebywale oczarowana stworzoną zimową scenerią. Nic dziwnego, skoro sama autorka pochodzi z miejscowości, w której rozgrywa się akcja. W warstwie wizualnej/scenograficznej wszystko jest idealne. Począwszy od pięknej lodowej okładki do opisów Läckberg ponurej, surowej i pięknej jednocześnie zimowej scenerii. Ponadto bohaterowie, gdyby wyjąć ich z tej książki i wsadzić do innej, od razu byłoby czuć, że mają coś wspólnego ze Skandynawią - są rzeczowi, nieco zimni, ale miłują ciepło, którego pragną w tych rejonach. Przez całą książkę delektowałam się postacią Erici, która była bardzo przekonującą postacią ze wspaniałą moralnością. Ona i Patrik to na pewno osoby, z którymi łatwo się identyfikować i życzyć im wszystkiego, co najlepsze. Na pewno ten wyjątkowy duet to jedna przyczyn sukcesu Läckberg.

"Nienawiść, zawiść, chciwość i zemsta – wszystko to zamiatano pod dywan, bo „co ludzie powiedzą”".
"Nie da się wymazać milczenia".

Momentami książka, pomimo że to pozornie tylko jeden z wielu kryminałów, a więc najchętniej czytanego gatunku przez Polaków, sprawiała wrażenie głębokiej. Skrupulatnie przyglądała się ludzkiej psychologii, a przede wszystkim znaczeniu zdarzeń z przeszłości na to wydarzy się w przyszłości. Pragnęłabym, ażeby wszyscy polscy autorzy kryminałów wzięli sobie to do serca i zapamiętali, że literatura, to coś więcej niż sama akcja i napięcie z niej płynące. To sztuka i nauka.

Ponadto, "Księżniczka z lodu" zawierała sporo, dobrze pomyślanych zwrotów akcji, które sprawiały, że nie chciałam odłożyć książki na bok. Osobiście, w odróżnieniu do części komentujących, nie przeszkadzała mi kluczowa wskazówka umiejscowiona w początkowym etapie powieści. Bawiłam się doskonale do samego końca. Mnogość wątków była duża, a niektóre z nich dodawały prawdziwego uroku tej dość srogiej historii.

CAN'T WAIT! Nie mogę doczekać się, aż zakupię kolejną część. Zapowiedź serii jaką jest "Księżniczka z lodu" wzbudziła we mnie olbrzymią chęć przeczytania wszystkich książek.