Przynęta

W „Przynęcie” Daniel Cole podbija stawkę w każdy możliwy sposób. Biorąc go do ręki, byłem przygotowany na brutalny thriller kryminalny, ale to, co znalazłem, to coś, co złapało mnie za kołnierz od pierwszej strony i przeciągnęło przez makabryczny labirynt napięcia, zwrot po zawrocie głowy. Kontynuacja „Ragdoll” nie pozostawia miejsca na chwilę wytchnienia, wprowadzając nas z powrotem w świat chaosu, ale tym razem w dwóch miastach - Londynie i Nowym Jorku - gdzie seria nowych morderstw zaczyna odzwierciedlać horrory z pierwszej książki. Jest intensywny, nieustępliwy i jest dokładnie tym, czego można oczekiwać od wysokooktanowego thrillera.

Emily Baxter, nasza twarda protagonistka, powraca - i pod wieloma względami jest idealnym detektywem dla serii, która rozkoszuje się niefiltrowaną szorstkością. Wciąż naznaczona bliznami po sprawie z pierwszej książki i borykająca się z konsekwencjami zniknięcia jej przyjaciela Williama „Wolfa” Fawkesa, niemal natychmiast zostaje wciągnięta w kolejną serię morderstw. To, co zaczyna się od ciała powieszonego na Moście Brooklyńskim z wyrytym na piersi napisem „Przynęta”, szybko przeradza się w międzynarodowy koszmar. Baxter zostaje wciągnięta do transatlantyckiej grupy zadaniowej, w której skład wchodzą dwaj Amerykanie, agenci specjalni Rouche i Curtis, obaj z własnym bagażem doświadczeń.

Morderstwa są szokujące, a każde ciało jest oznaczone słowami takimi jak „Marionetka”, co wywołuje mrożące krew w żyłach echa poprzedniej sprawy, dając jasno do zrozumienia, że zabójca - lub zabójcy - grają w przerażająco przemyślaną grę. I porozmawiajmy o zabójcy (a może powinienem powiedzieć zabójcach?) - ponieważ są oni równie nieuchwytni, co groźni, aranżując te okrucieństwa z niemal chirurgiczną precyzją. Można by pomyśleć, że fabuła z seryjnymi morderstwami w wielu miastach będzie trudna do utrzymania, ale Cole'owi udaje się zrównoważyć chaos ostrożnymi, wielowarstwowymi rewelacjami, nadając fabule tempo jak tykająca bomba. 

Jest jeszcze Azazel. Ta mroczna postać unosi się nad całą fabułą, niemal mityczna postać, która może być w centrum wszystkiego, ale jest poza zasięgiem. Obecność Azazela jest subtelna, ale niepokojąca, bezimienny władca marionetek pozostawiający mrożące krew w żyłach ślady w każdym zakątku fabuły. Nie spoilerując zbyt wiele, powiem, że Azazel nie jest zwykłym złoczyńcą - Cole tworzy tę postać z przerażającą niejednoznacznością, pozostawiając cię z wątpliwościami co do motywów i tożsamości aż do samego końca.

Ale to, w czym „Przynęta” naprawdę się wyróżnia, to dynamika postaci. Baxter jest szorstkim sercem tej historii i jest fantastyczną liderką. Cole naprawdę poświęca czas, aby rozwinąć jej postać poza schemat twardego detektywa, zagłębiając się w jej nierozwiązaną traumę i jej starcia z własnym poczuciem dobra i zła. Jej interakcje z Rouche, enigmatycznym, mrocznie zabawnym amerykańskim agentem, dodają nieoczekiwanej głębi i humoru do skądinąd mrocznej narracji. Rouche, w szczególności, wyróżnia się - jest złożony, z suchym dowcipem i tragiczną przeszłością, a jego partnerstwo z Baxterem jest nie tylko intrygujące, ale kluczowe dla tempa fabuły i zwrotów akcji. Jeśli podobała ci się moralna dwuznaczność postaci w „Ragdoll”, to tutaj zostanie ona wzmocniona.

Podwójna sceneria między Londynem a Nowym Jorkiem czyni cuda dla atmosfery, a każde miasto rzuca własne cienie i niebezpieczeństwa. Brutalna zabawa w kotka i myszkę, w której każde śledztwo staje się lustrzanym odbiciem drugiego, a ciała piętrzą się szybciej, niż detektywi są w stanie złapać oddech, powoduje wszechobecne poczucie strachu, które Cole mistrzowsko podtrzymuje. Każda scena wydaje się trzewna i natychmiastowa, zmuszając cię do podążania wraz z Baxterem i zespołem przez miejsca zbrodni, które są w równym stopniu makabryczne i fascynujące. 

Podczas lektury nie mogłem przestać myśleć o tym, jak „Przynęta” wykracza poza standardowy obszar thrillera. Jest to zarówno komentarz na temat strachu i władzy, jak i powieść kryminalna. Zabójcy nie tylko szukają ofiar - oni odgrywają koszmarny teatr, od którego świat nie może oderwać wzroku. Eksplorując tematy publicznej paranoi, manipulacji i władzy, Cole rzuca światło na to, jak cienka może być granica między bohaterem a złoczyńcą. Aspekt psychologiczny jest trzymający w napięciu, a skomplikowane warstwy sprawiają, że książka jest czymś więcej niż tylko thrillerem.

Oto prawdziwy klincz dla mnie: zakończenie. To nie jest zwykłe zakończenie - to detonacja, a ty zostajesz z poskładanymi konsekwencjami, kwestionując wszystko, co myślałeś, że wiesz. Minęło sporo czasu, odkąd thriller sprawił, że poczułem się tak niespokojny, ale też tak usatysfakcjonowany. Cole nie boi się podważać oczekiwań i robi to w sposób, który wydaje się zasłużony.

„Przynęta” to rodzaj sequela, który nie tylko kontynuuje historię, ale ją rozszerza, przekręca i sprawia, że jest mroczniejsza i bardziej elektryzująca niż wcześniej. Dla każdego, kto kocha thrillery o seryjnych mordercach z zawiłymi fabułami, wadliwymi, ale niezapomnianymi postaciami i intensywnością, która trzyma cię od pierwszej strony, jest to lektura obowiązkowa. Tylko nie zaczynaj jej w nocy - chyba że nie planujesz spać, dopóki nie skończysz.