Podróże doktora Dolittle’a

“Podróże Doktora Dolittle” było drugą książką Hugha Loftinga opowiadającą ,Opublikowana została w 1922 roku, a więc od oryginalnej premiery minęło już 100 lat! Lofting względem poprzedniej części popełnił wiele zmian. Książka ta jest prawie pięć razy dłuższa od swojego poprzednika i styl pisania jest widocznie skierowany do bardziej dojrzałych czytelników. To sprawia, że tą książkę czyta się znacznie ciekawiej niż “Doktor Dolittle i jego zwierzęta”.

Jak już wspominałem - zakres powieści jest ogromny. Została ona podzielona na sześć części i pojawiają się w niej liczne ilustracje. W książce poznajemy narratora, Tomka Stubbinsa. Jest to bardzo specyficzny człowiek. Cała pierwsza połowa książki skupia się na jego uwielbieniu postaci doktora Dolittle, tego jak podziwia go za podróże i zdolność do rozmowy ze zwierzętami. Dostajemy więc obraz tego, jak Dolittle może wyglądać w oczach innych ludzi (choć trzeba przyznać, że patrzymy oczami nie lada ekscentryka). 

Druga połowa książki skupia się już na konkretnej podróży, w której Dolittle wyrusza wraz ze swoimi zwierzęcymi kompanami do tajemniczej wyspy Czepiaków. Zabiera ze sobą również Tomka i czeka ich wiele ciekawych przygód.

Ta książka podobała mi się znacznie bardziej, niż pierwsza część. Widać było w niej, że Lofting odnalazł swój styl pisania i nie musi “wymyślać koła na nowo”. W pierwszej części musieliśmy zostać zderzeni z szalonym pomysłem, że oto lekarz postanawia zacząć leczyć zwierzęta, umie ich język i się z nimi dogaduje. W drugiej, można sobie pozwolić na nieco więcej szaleństwa, a także rozszerzenia akcji o kolejne miejsca akcji i postacie, które będą w niej brały udział.

Zabrałem się za dzieła Loftinga w ramach powrotu do książek, które czytałem w dzieciństwie. Nie mam absolutnie pojęcia, czy moi rodzice czytali akurat tą książkę (wiek już nie ten, żeby pamiętać każdy szczegół), wiem jednak, że swego czasu te powiastki miały na mnie ogromny wpływ. Jest to więc dla mnie podróż bardzo nostalgiczna i pełna wspomnień, budząca we mnie wewnętrzne dziecko. A to jest najważniejsze w literaturze skierowanej do dzieci.

“Podróże Doktora Dolittle” były naprawdę wspaniałą książką, do której bardzo miło było powrócić. Gdybym mógł, to z pewnością przeczytałbym historie z tej książki swoim dzieciom. Myślę, że to dobra pozycja do czytania dla 6-7 letniego dziecka. Polecam!!!

Ta książka została wybrana przez mojego szkraba, do poczytania w łóżku na dobranockę. Pewnie jest wiele mam, które tak jak ja, zastanawiają się, czy warto przeczytać “Podróże Doktora Dolittle” Hugha Loftinga, dlatego też z chęcią podzielę się kilkoma słowami na temat tej książki.

Obawiałam się przede wszystkim tego, czy książka będzie odpowiednia dla mojego 5-letniego synka. Wiem, że bardzo lubi opowieści o zwierzątkach, ale bałam się, że w tej książce znajdą się nieodpowiednie dla niego treści, że będzie trochę brutalnych opisów albo niewłaściwy język. Okazuje się jednak, że pomimo iż książka wyszła oryginalnie 100 lat temu, to jest ona dostosowana do wrażliwości współczesnych maluchów. Wiem, że to częsty problem dla mam kupujących takie książki, ale nie ma obaw. O ile dziecko jest zainteresowane takimi historyjkami, to z pewnością będzie chłonąć historie o doktorze Dolittle :).

Powoli do tego zmierzam, więc już powiem wprost - moje dziecko było zachwycone tą książeczką! Widać było, że historie bardzo go wciągają i interesują i za każdym razem, kiedy chciałam już zakończyć czytanie historyjki, on domagał się więcej i więcej. Podobały mu się również ilustracje i obrazki i często wskazywał na nie paluszkiem i mówił o zwierzątkach na obrazku. Co ciekawe rzadko kiedy są w stanie takie tradycyjne czytanki go zaciekawić, ale jak widać klasyka się nie starzeje i zawsze jest najlepsza. Na swój sposób polubiłam bohaterów ludzkich i zwierzęcych, ale moje serce zdecydowanie skradł Tomek. Może dlatego, że ja też skrycie podziwiam umiejętności doktora Dolittle?

Wiem, że “Podróże Doktora Dolittle” nie są pierwszą częścią serii Loftinga, ale zaczęliśmy czytanie książki właśnie od niej. Nie czuliśmy, żeby z tej racji książce czegoś zabrakło - spokojnie zatem można czytać tą książkę jako samodzielny utwór. Polecam wszystkim rodzicom, bo to naprawdę interesująca i rozwijająca maluchy książka. Wyraźnie uczy o szacunku do zwierząt, a także tego, jak ważne są podstawowe wartości w życiu jak przyjaźń, nauka i zaufanie. Bardzo mocne pięć gwiazdek! Asia i Bartek polecają :).