Morderstwa i woń migdałów

W książce "Mordestwa i woń migdałów" Camilla Lackberg wykorzystuje znaną scenerię Fjallbacki z serii z Patrickiem Hedstromem i Eriką Falck. We wszystkich czterech opowieściach można dostrzec wpływy od Agathy Christie.
Nowela "Zamieć śnieżna i woń migdałów" rozpoczyna się od początkującego detektywa Martina Molina, który z obawą wyrusza na małą wyspę u wybrzeży Fjallbacki, aby spędzić przedświąteczny weekend z zamożną rodziną nowej dziewczyny - Lisette. Czując się jak oszust, biorąc pod uwagę jego związek z kobietą, do której nie podchodzi zbyt poważnie, wkrótce znajduje się w samym środku goryczy i zajadłości, gdy przy stole obiadowym ujawniają się długo utrzymywane napięcia rodzinne, a niewygodna sytuacja pogarsza się jeszcze bardziej, gdy w wyniku burzy śnieżnej przestają działać linie telefoniczne i opuszczenie wyspy staje się niemożliwe. Kiedy dziadek Lisette, najstarszy członek rodu, który zbudował rodzinną firmę i przekształcił ją w odnoszące sukcesy na całym świecie imperium, rzuca salwę obelg, przyrzeka zmienić testament i wydziedziczyć całą rodzinę, po czym umiera w połowie posiłku, napięcie gwałtownie wzrasta. Wkrótce rodziny zaczynają się kłócić, a druga śmierć - brata Lisette, Matte'a, wywołuje reperkusje w całej grupie. Śmierć Matte'a, który jako jedyny okazał szczery żal z powodu śmierci dziadka i był postrzegany jako prawdopodobny kandydat do odziedziczenia rodzinnego majątku, wywołuje zaskakujące reakcje i to Martin musi odkryć, co się wydarzyło.
W opowiadaniu "Elegancka śmierć" szwaczka Lisbeth spełniła swoje życiowe marzenie i po śmierci męża, korzystając z pozostałych środków finansowych, przeprowadziła się z powrotem do wioski, w której dorastała, i otworzyła mały sklep z odzieżą w stylu vintage z mieszkaniem na górze. Po kilku tygodniach działalności Patrick Hedstrom zostaje wezwany do zdarzenia, które początkowo wygląda na nieudany napad, w wyniku którego Lisbeth nie żyje. Jednak dowody na miejscu zbrodni wskazują na morderstwo popełnione w ataku niekontrolowanego gniewu. Policjant podejrzewa, że chodzi o coś bardziej osobistego, a gdy rozpoczynają się przygotowania do pogrzebu, w centrum uwagi stają pogarszające się stosunki między najstarszą i raczej protekcjonalną córką zamordowanej, Tiną, a stonowaną najmłodszą, Linneą. Choć jest to bardzo przewidywalna historia, wywołuje uśmiech zadowolenia, gdy widzi się dwie bardzo różne córki i kogoś, kto dostał to, na co zasłużył!
"Sen o Elisabeth" to krótkie ujęcie thrillera psychologicznego, w którym bohaterka żegluje ze swoim mężem, rozmyślając o ich problemach małżeńskich i atmosferze pełnej niewygodnych milczeń i ledwie skrywanego napięcia. Kiedy Malin popada w zadumę, wspomina pierwszą żonę Larsa, Elisabeth, która tragicznie wypadła za burtę podczas żeglugi, i analizuje poronienia, które ją zdruzgotały i podzieliły z mężem. Wkrótce jej rozmyślania przeradzają się w strach, gdy zastanawia się, co Lars może mieć dla niej w planach.
"Kawiarnia wdów" to nazwa kawiarni Marianne, w której serwuje ona swój "Specjał" dla wdów, żonom i przyjaciółkom, które naprawdę go potrzebują. Marianne jest owdowiała po maltretującym mężu, którego rządy terroru nigdy nie opuszczały jej myśli. Wszystko idzie jak po maśle, ale wtedy do akcji wkracza policja. Inspektor, która zajmuje się sprawą dostaje o wiele większe wyzwanie aniżeli na początku się spodziewał....

Książka zawiera krótką nowelę, trzy opowiadania oraz szereg przydatnych wskazówek dotyczących tworzenia i pisania własnej powieści kryminalnej. W krótkiej noweli bohaterem jest Martin, zanim poznaje Pię. Jedno z opowiadań dotyczy Patricka, gdy był jeszcze mężem Karin, a dwa pozostałe opowiadają o nieznanych dotąd policjantach.
Nie do końca potrafię być obiektywny. Próbowałem, ale dla mnie wszystko z podpisem Camilli jest wysublimowane. Cokolwiek napisze.
Zobaczmy, że tę książkę czyta się bardzo łatwo i szybko. Nie ma żadnych trudności. Intryguje, odwraca uwagę od tematu, wprowadza w błąd, przemyca wskazówki, z których nie zdajemy sobie sprawy, a wszystko to sprawia, że czujemy się głupio, gdy już zdajemy sobie sprawę, że tego nie zauważyliśmy. Technika jest znakomita.
Bohaterowie są tu bardzo dobrze wykreowani, a opowiadanie, które najbardziej mi się podobało, to "Kawiarnia wdów". Byłem mile zaskoczony, ponieważ nie spodziewałem się takiego zakończenia!
Wskazówki dotyczące pisania powieści to prawdziwa gratka dla kogoś takiego jak ja, kto amatorsko lubi pisać. To tak, jakbyś kochał piłkę nożną i sam Messi dawał ci rady, albo Gordon Matthew Sumner, jeśli lubisz jego muzykę. Wiele mnie to nauczyło.
W tym wszystkim widzę jedna wadę: jest stanowczo za krótka! Opowiadania i nowela są świetne, ale wolałbym trzymać w ręku grubą i solidną kolejną powieść o bohaterach i miejscach do których przyzwyczaiła nas Lackberg. Czyta się ją bardzo szybko i i jest tak wciągająca, że nie zauważycie kiedy dotrzecie do ostatniej strony. To Camilla, więc czy mogło być inaczej?
Na koniec dodam, że nie polecam tej książki jako wstępu do Sagi o Fjallbace ale polecam tym, którzy już odwiedzili literacką wersję rodzinnego miasta autorki i chcieliby spojrzeć na tę okolicę i jej mieszkańców raz jeszcze jednak z innej perspektywy. Jeśli stykacie się po raz pierwszy z twórczością Lackberg to może się okazać że jest tutaj za mało stron aby zauroczyć Was miejscami w które zabiera nas autorka a sympatia do bohaterów po prostu nie zdąży się rozwinąć.

W książce "Mordestwa i woń migdałów" Camilla Lackberg wykorzystuje znaną scenerię Fjallbacki z serii z Patrickiem Hedstromem i Eriką Falck. We wszystkich czterech opowieściach można dostrzec wpływy od Agathy Christie.
Nowela "Zamieć śnieżna i woń migdałów" rozpoczyna się od początkującego detektywa Martina Molina, który z obawą wyrusza na małą wyspę u wybrzeży Fjallbacki, aby spędzić przedświąteczny weekend z zamożną rodziną nowej dziewczyny - Lisette. Czując się jak oszust, biorąc pod uwagę jego związek z kobietą, do której nie podchodzi zbyt poważnie, wkrótce znajduje się w samym środku goryczy i zajadłości, gdy przy stole obiadowym ujawniają się długo utrzymywane napięcia rodzinne, a niewygodna sytuacja pogarsza się jeszcze bardziej, gdy w wyniku burzy śnieżnej przestają działać linie telefoniczne i opuszczenie wyspy staje się niemożliwe. Kiedy dziadek Lisette, najstarszy członek rodu, który zbudował rodzinną firmę i przekształcił ją w odnoszące sukcesy na całym świecie imperium, rzuca salwę obelg, przyrzeka zmienić testament i wydziedziczyć całą rodzinę, po czym umiera w połowie posiłku, napięcie gwałtownie wzrasta. Wkrótce rodziny zaczynają się kłócić, a druga śmierć - brata Lisette, Matte'a, wywołuje reperkusje w całej grupie. Śmierć Matte'a, który jako jedyny okazał szczery żal z powodu śmierci dziadka i był postrzegany jako prawdopodobny kandydat do odziedziczenia rodzinnego majątku, wywołuje zaskakujące reakcje i to Martin musi odkryć, co się wydarzyło.
W opowiadaniu "Elegancka śmierć" szwaczka Lisbeth spełniła swoje życiowe marzenie i po śmierci męża, korzystając z pozostałych środków finansowych, przeprowadziła się z powrotem do wioski, w której dorastała, i otworzyła mały sklep z odzieżą w stylu vintage z mieszkaniem na górze. Po kilku tygodniach działalności Patrick Hedstrom zostaje wezwany do zdarzenia, które początkowo wygląda na nieudany napad, w wyniku którego Lisbeth nie żyje. Jednak dowody na miejscu zbrodni wskazują na morderstwo popełnione w ataku niekontrolowanego gniewu. Policjant podejrzewa, że chodzi o coś bardziej osobistego, a gdy rozpoczynają się przygotowania do pogrzebu, w centrum uwagi stają pogarszające się stosunki między najstarszą i raczej protekcjonalną córką zamordowanej, Tiną, a stonowaną najmłodszą, Linneą. Choć jest to bardzo przewidywalna historia, wywołuje uśmiech zadowolenia, gdy widzi się dwie bardzo różne córki i kogoś, kto dostał to, na co zasłużył!
"Sen o Elisabeth" to krótkie ujęcie thrillera psychologicznego, w którym bohaterka żegluje ze swoim mężem, rozmyślając o ich problemach małżeńskich i atmosferze pełnej niewygodnych milczeń i ledwie skrywanego napięcia. Kiedy Malin popada w zadumę, wspomina pierwszą żonę Larsa, Elisabeth, która tragicznie wypadła za burtę podczas żeglugi, i analizuje poronienia, które ją zdruzgotały i podzieliły z mężem. Wkrótce jej rozmyślania przeradzają się w strach, gdy zastanawia się, co Lars może mieć dla niej w planach.
"Kawiarnia wdów" to nazwa kawiarni Marianne, w której serwuje ona swój "Specjał" dla wdów, żonom i przyjaciółkom, które naprawdę go potrzebują. Marianne jest owdowiała po maltretującym mężu, którego rządy terroru nigdy nie opuszczały jej myśli. Wszystko idzie jak po maśle, ale wtedy do akcji wkracza policja. Inspektor, która zajmuje się sprawą dostaje o wiele większe wyzwanie aniżeli na początku się spodziewał....

Książka zawiera krótką nowelę, trzy opowiadania oraz szereg przydatnych wskazówek dotyczących tworzenia i pisania własnej powieści kryminalnej. W krótkiej noweli bohaterem jest Martin, zanim poznaje Pię. Jedno z opowiadań dotyczy Patricka, gdy był jeszcze mężem Karin, a dwa pozostałe opowiadają o nieznanych dotąd policjantach.
Nie do końca potrafię być obiektywny. Próbowałem, ale dla mnie wszystko z podpisem Camilli jest wysublimowane. Cokolwiek napisze.
Zobaczmy, że tę książkę czyta się bardzo łatwo i szybko. Nie ma żadnych trudności. Intryguje, odwraca uwagę od tematu, wprowadza w błąd, przemyca wskazówki, z których nie zdajemy sobie sprawy, a wszystko to sprawia, że czujemy się głupio, gdy już zdajemy sobie sprawę, że tego nie zauważyliśmy. Technika jest znakomita.
Bohaterowie są tu bardzo dobrze wykreowani, a opowiadanie, które najbardziej mi się podobało, to "Kawiarnia wdów". Byłem mile zaskoczony, ponieważ nie spodziewałem się takiego zakończenia!
Wskazówki dotyczące pisania powieści to prawdziwa gratka dla kogoś takiego jak ja, kto amatorsko lubi pisać. To tak, jakbyś kochał piłkę nożną i sam Messi dawał ci rady, albo Gordon Matthew Sumner, jeśli lubisz jego muzykę. Wiele mnie to nauczyło.
W tym wszystkim widzę jedna wadę: jest stanowczo za krótka! Opowiadania i nowela są świetne, ale wolałbym trzymać w ręku grubą i solidną kolejną powieść o bohaterach i miejscach do których przyzwyczaiła nas Lackberg. Czyta się ją bardzo szybko i i jest tak wciągająca, że nie zauważycie kiedy dotrzecie do ostatniej strony. To Camilla, więc czy mogło być inaczej?
Na koniec dodam, że nie polecam tej książki jako wstępu do Sagi o Fjallbace ale polecam tym, którzy już odwiedzili literacką wersję rodzinnego miasta autorki i chcieliby spojrzeć na tę okolicę i jej mieszkańców raz jeszcze jednak z innej perspektywy. Jeśli stykacie się po raz pierwszy z twórczością Lackberg to może się okazać że jest tutaj za mało stron aby zauroczyć Was miejscami w które zabiera nas autorka a sympatia do bohaterów po prostu nie zdąży się rozwinąć.