Lojalność

<p>Niewielka powieść, która ma wielką moc. Zajęło mi trochę czasu, aby zebrać myśli po jej zakończeniu, ponieważ, prawdę mówiąc, pozostawiła mnie wstrząśniętą. Zasadniczo książka ta opowiada o niewypowiedzianych tragediach, które rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami - zwłaszcza dla dzieci, które są pozostawione same sobie, podczas gdy dorośli wokół nich radzą sobie lub wręcz zawodzą w swoich rolach opiekunów i obrońców.&nbsp;</p><p>Historia obraca się wokół czterech różnych postaci, ale tą, która wyróżniała się najbardziej dla mnie - i wyobrażam sobie, że dla wielu czytelników - jest trzynastoletni Théo. Jego zejście w alkoholizm jest rozdzierające serce i niepokojące, co pogarsza fakt, że zwraca się do alkoholu jako formy ucieczki od chaosu, który pochłonął jego życie. Jego rodzice są rozwiedzeni i zamiast zapewnić mu bezpieczne środowisko, stali się tak pochłonięci własną goryczą i dysfunkcjami, że praktycznie zapomnieli, jak być rodzicami.</p><p>Sytuacja Théo jest aż nazbyt realna, co sprawia, że lektura jest tak bolesna. Delphine de Vigan ma niesamowitą zdolność do uchwycenia cichego cierpienia dzieci, które w swojej izolacji sięgają po rozwiązania, które ostatecznie je niszczą. Decyzja Théo o utopieniu swoich smutków w alkoholu, wraz z jego przyjacielem Mathisem, jest tragiczna i wydaje się niemal nieunikniona, biorąc pod uwagę okoliczności. Dorośli wokół nich są albo zbyt ślepi, albo zbyt pochłonięci sobą, by interweniować, dopóki nie jest za późno.&nbsp;</p><p>Podczas lektury najbardziej uderzyło mnie to, jak mrożące krew w żyłach było to wszystko. Często myślimy o rodzicach i nauczycielach jako o pierwszej linii obrony przed cierpieniem dziecka, ale co się dzieje, gdy ci sami ludzie są częścią problemu? Matka Théo jest pochłonięta goryczą wobec jego ojca, a jego ojciec jest emocjonalnie niedostępny, pogrążony we własnych problemach. Tymczasem jego nauczycielka, Hélène, podejrzewa, że coś jest nie tak, ale jest tak przytłoczona własną nierozwiązaną traumą z dzieciństwa, że jej obsesja na punkcie ratowania Théo staje się kolejnym problemem samym w sobie.</p><p>Ta powieść skłoniła mnie do wielu refleksji na temat koncepcji lojalności, która, jak sugeruje tytuł, jest jej głównym tematem. Bada sposoby, w jakie ludzie mogą pozostać ślepo lojalni wobec tych, którzy ich skrzywdzili, niezależnie od tego, czy jest to lojalność Théo wobec jego rozbitej rodziny, lojalność Mathisa wobec Théo, mimo że wie, że ich picie jest niebezpieczne, czy też niewłaściwa lojalność Hélène wobec własnego poczucia obowiązku, która prowadzi ją do przekraczania granic zawodowych.&nbsp;</p><p>Czym tak naprawdę jest lojalność? I kiedy przestaje być cnotą, a zaczyna być destrukcyjna? To pytania, które de Vigan stawia w tej powieści i nie oferuje łatwych odpowiedzi. Dla Théo jego lojalność wobec ojca, który najwyraźniej nie jest w stanie się nim zaopiekować, jest częścią tego, co wpędza go w coraz większą rozpacz. Tak bardzo pragnie miłości i akceptacji, że jest gotów zniszczyć samego siebie, by uciec od emocjonalnego zaniedbania. Mathis ze swojej strony boi się odezwać, jest zbyt związany przyjaźnią z Théo, by przerwać cykl krzywdy, w którym się znajdują.&nbsp;</p><p>Jedną z rzeczy, które najbardziej doceniłam w „Lojalności”, jest oszczędność prozy de Vigan. Nie ma tu melodramatu, przesadnych opisów czy emocjonalnych manipulacji. Pozwala, by sytuacje mówiły same za siebie, co w jakiś sposób czyni je jeszcze bardziej druzgocącymi. Cichy, niemal oderwany od rzeczywistości ton książki służy jedynie podkreśleniu poczucia bezradności i nieuchronności, które przenikają życie bohaterów. Zejście Théo w alkoholizm nie jest dramatyzowane; jest po prostu przedstawiane jako fakt jego życia, co czyni go jeszcze bardziej tragicznym.</p><p>Uderzające jest jednak również to, jak mało osądów de Vigan rzuca na swoich bohaterów. Nawet jeśli łatwo popaść we frustrację z powodu dorosłych - Heleny, Cécile, a zwłaszcza rodziców Théo - de Vigan przedstawia ich z pewnego rodzaju empatią, która sprawia, że są tak samo zagubieni jak dzieci, które mają chronić.&nbsp;</p><p>Przez całą powieść przewija się uczucie uduszenia - poczucie, że wszyscy są uwięzieni przez okoliczności, przeszłość i wybory. I choć de Vigan nie oferuje żadnych łatwych rozwiązań, pozostawia nas z poczuciem, jak ważne jest bycie widzianym i słyszanym. Tragedia Théo polega na tym, że nikt tak naprawdę go nie widzi, dopóki nie jest za późno, a Mathis jest zbyt młody i zdezorientowany, by pomóc.&nbsp;</p><p>„Loyalties” to powieść, która została ze mną jeszcze długo po jej zakończeniu. To przypomnienie o tym, jak kruche jest dzieciństwo i jak niszczycielskie może być, gdy dorośli, którzy powinni chronić i wychowywać dzieci, nie wywiązują się z tej odpowiedzialności. Jeśli szukasz powieści, która rzuci ci wyzwanie emocjonalne i pozostawi cię myślami jeszcze długo po ostatniej stronie, to gorąco polecam.</p>