Dziewczyna, która wróciła

"Dziewczyna, która wróciła" brutalnie uświadomiła mi, dlaczego zazwyczaj unikam tak przesadnie sentymentalnych powieści skierowanych do kobiecej publiczności. Pełno tu promiennych, szczęśliwych ludzi kochających swoje życie i tryskających entuzjazmem i filantropijną hojnością, ale nic w życiu Jules Bright i jej rodziny w Kesterly nie brzmiało prawdziwie. Podczas gdy była to doskonała opowieść do czytania i łatwa rozrywka, była również mocno naciągana i nieco leniwa w tempie prowadzenia akcji, pełna obserwacji, które rozciągnęły fabułę, która mogła być przekazana w ciągu dwustu stron a nie ponad czterystu. Pozytywne jest to, że czytanie "Dziewczyny, która wróciła" od początku do końca mija bezproblemowo i jest wciągające.

Po krótkim prologu powieść przedstawia Jules Bright, otwierajacą drzwi wejściowe kobiecie, której nie może rozpoznać, i szybko uświadamia sobie, że wolałaby nie pamiętać wstrząsającego koszmaru sprzed niespełna trzech lat. Kobieta w drzwiach to Andee Lawrence, dawna detektyw, która przybyła z druzgocącą wiadomością, że uwolnienie Amelii Quentin jest nieuchronne i planuje powrót do Crofton Park, niedaleko domu Jules. Jules wpada w furię, zastanawiając się, jak dziewczyna może zostać wypuszczona na wolność po odsiedzeniu mniej niż trzech lat, szybko wyobrażając sobie nastroje panujące wśród zżytego klanu Brightów. Andee, która nie jest już detektywem, chciała przekazać tę wiadomość osobiście, zanim stanie się ona powszechnie znana w okolicy.

Możecie wierzyć lub nie, ale przez następne dwieście stron Susan Lewis zdradza, że Amelia jest zaangażowana w życie Jules, a to już nie tyle plotka, co kolejna próba ingerencji w życie rodziny Brightów. W trakcie opowiadania tej historii Jules popada w zadumę i rozpamiętuje wspomnienia. Momentami przeszłość zlewa się z teraźniejszością i problematycznym staje się zauważanie granicy pomiędzy nimi

Wszystko zaczyna układać się fatalnie, gdy córka Daisy wchodzi w kontakt z Amelią Quentin, córką zarozumiałego Antona Quentina. Daisy nie pamięta swojego pierwszego spotkania z przedwcześnie dojrzałą i rozpieszczoną Amelią, ale wszyscy w Mermaid Inn pamiętają. Wkrótce Amelia wplątuje się w klan Brightów, manipulując i szantażując emocjonalnie Daisy. Daisy czuje się zobowiązana do zaprzyjaźnienia się z dziewczyną, której ojciec wydaje się nią nie interesować i która z takim trudem nawiązuje trwałe przyjaźnie. Urocze życie Daisy, która uwielbia opowieści o nieszczęściach, sprawia, że od każdego oczekuje tego, co najlepsze. Aż pewnej nocy Amelia wysyła SMS-a, w którym informuje Daisy, że właśnie odnalazła swoją matkę, kobietę, która rzekomo odeszła od niej dwanaście lat temu. Prosząc Daisy o pomoc, ojciec Kian podrzuca ją do bram Crofton Park, ale ta nigdy nie wraca do domu... To, co następuje potem, to streszczenie procesu sądowego oraz emocji bohaterów. Nie trzeba dodawać, że nieco zbyt uproszczone spojrzenie na system sprawiedliwości, który tak łatwo ulega wpływom, z perspektywy czasu wydaje się naiwne. Biorąc pod uwagę, że założenie powieści nie jest nawet poruszane aż do drugiej połowy książki, kiedy to czytelnicy mają wreszcie okazję przekonać się, jak Jules poradzi sobie z uwolnieniem Amelii i czy mszcząc się za śmierć córki, wymierzy swoją własną sprawiedliwość.

Mam nadzieję, że jeśli przeczytacie "Dziewczyna, która wróciła", to spodoba się Wam tak samo jak mnie. Nie uwielbiam jej, ale zdecydowanie lubię :)

"Dziewczyna, która wróciła" brutalnie uświadomiła mi, dlaczego zazwyczaj unikam tak przesadnie sentymentalnych powieści skierowanych do kobiecej publiczności. Pełno tu promiennych, szczęśliwych ludzi kochających swoje życie i tryskających entuzjazmem i filantropijną hojnością, ale nic w życiu Jules Bright i jej rodziny w Kesterly nie brzmiało prawdziwie. Podczas gdy była to doskonała opowieść do czytania i łatwa rozrywka, była również mocno naciągana i nieco leniwa w tempie prowadzenia akcji, pełna obserwacji, które rozciągnęły fabułę, która mogła być przekazana w ciągu dwustu stron a nie ponad czterystu. Pozytywne jest to, że czytanie "Dziewczyny, która wróciła" od początku do końca mija bezproblemowo i jest wciągające.

Po krótkim prologu powieść przedstawia Jules Bright, otwierajacą drzwi wejściowe kobiecie, której nie może rozpoznać, i szybko uświadamia sobie, że wolałaby nie pamiętać wstrząsającego koszmaru sprzed niespełna trzech lat. Kobieta w drzwiach to Andee Lawrence, dawna detektyw, która przybyła z druzgocącą wiadomością, że uwolnienie Amelii Quentin jest nieuchronne i planuje powrót do Crofton Park, niedaleko domu Jules. Jules wpada w furię, zastanawiając się, jak dziewczyna może zostać wypuszczona na wolność po odsiedzeniu mniej niż trzech lat, szybko wyobrażając sobie nastroje panujące wśród zżytego klanu Brightów. Andee, która nie jest już detektywem, chciała przekazać tę wiadomość osobiście, zanim stanie się ona powszechnie znana w okolicy.

Możecie wierzyć lub nie, ale przez następne dwieście stron Susan Lewis zdradza, że Amelia jest zaangażowana w życie Jules, a to już nie tyle plotka, co kolejna próba ingerencji w życie rodziny Brightów. W trakcie opowiadania tej historii Jules popada w zadumę i rozpamiętuje wspomnienia. Momentami przeszłość zlewa się z teraźniejszością i problematycznym staje się zauważanie granicy pomiędzy nimi

Wszystko zaczyna układać się fatalnie, gdy córka Daisy wchodzi w kontakt z Amelią Quentin, córką zarozumiałego Antona Quentina. Daisy nie pamięta swojego pierwszego spotkania z przedwcześnie dojrzałą i rozpieszczoną Amelią, ale wszyscy w Mermaid Inn pamiętają. Wkrótce Amelia wplątuje się w klan Brightów, manipulując i szantażując emocjonalnie Daisy. Daisy czuje się zobowiązana do zaprzyjaźnienia się z dziewczyną, której ojciec wydaje się nią nie interesować i która z takim trudem nawiązuje trwałe przyjaźnie. Urocze życie Daisy, która uwielbia opowieści o nieszczęściach, sprawia, że od każdego oczekuje tego, co najlepsze. Aż pewnej nocy Amelia wysyła SMS-a, w którym informuje Daisy, że właśnie odnalazła swoją matkę, kobietę, która rzekomo odeszła od niej dwanaście lat temu. Prosząc Daisy o pomoc, ojciec Kian podrzuca ją do bram Crofton Park, ale ta nigdy nie wraca do domu... To, co następuje potem, to streszczenie procesu sądowego oraz emocji bohaterów. Nie trzeba dodawać, że nieco zbyt uproszczone spojrzenie na system sprawiedliwości, który tak łatwo ulega wpływom, z perspektywy czasu wydaje się naiwne. Biorąc pod uwagę, że założenie powieści nie jest nawet poruszane aż do drugiej połowy książki, kiedy to czytelnicy mają wreszcie okazję przekonać się, jak Jules poradzi sobie z uwolnieniem Amelii i czy mszcząc się za śmierć córki, wymierzy swoją własną sprawiedliwość.

Mam nadzieję, że jeśli przeczytacie "Dziewczyna, która wróciła", to spodoba się Wam tak samo jak mnie. Nie uwielbiam jej, ale zdecydowanie lubię :)

"Dziewczyna, która wróciła", brytyjskiej pisarki Susan Lewis, była bardzo dobrze opowiedzianą historia z unikalną fabułą. Mam tendencję do sięgania po książki dotykających dramatów rodzinnych, ale "Dziewczyna, która wróciła" nie obeszła się bez wad. IMO, niektóre z postaci były albo nierealne albo niepotrzebne.

Ze względu na te kilka minusów, ocena musiała nieco ucierpieć... Pierwszym z nich było to, że na stronach tej powieści pojawiło się zbyt wiele postaci i wszystkie zostały wprowadzone od razu, tak że szybko zapomniałem, kto jest kim i pozostałem zdezorientowany. Drugim z nich było to przerzucanie tam i z powrotem między przeszłością a teraźniejszością. Zazwyczaj w tym stylu pisania, przejścia czasowa wydają się płynne, ale z jakiegoś powodu w tym przypadku Pani Susan Lewis nie udało się tego dokonać. Nie zdradzając niepotrzebnie żadnych wątków, uważam, że cały fragment z Ruby nie był tak naprawdę konieczny, nie dodał nic do historii i był niedopracowany. Jeśli ma być jakiś magiczny element w historii, to niech tak będzie.

Daisy i Joe - dziewczyna jest nastolatką, a Jules i Kian, po prostu nie mogłem uwierzyć, że zaakceptowaliby ich spanie w tym samym łóżku i podróżowanie razem. To znaczy, miała 14-15 lat, to wydaje się zupełnie za wcześnie, żeby zaakceptować takie zachowania... I jeszcze jedna rzecz o Daisy, czułem, że bohaterka robiła wszystko tak, jak mówi się o nieżywych. Wszystko o Daisy było tak dobre, wspaniałe i urocze, nigdy nie popełniła żadnego błędu, nie powiedziała nic złego o kimkolwiek, ani nawet nie powiedziała małego niewinnego kłamstwa, była po prostu tak doskonała. Jej postać była tak nierealistyczna, że bardzo trudno było mi zaakceptować. I, co sprawiło, że Amelia chciała ją zabić?

Wiem, że może to zabrzmieć jakbym zupełnie odradzał przeczytanie "Dziewczyny, która wróciła", ale koniec końców jest wręcz przeciwnie. Kiedy ją czytałem, byłem całkowicie pochłonięty, ale zdarzyło się wiele razy, że byłem fizycznie zmęczony. To nie umniejsza historii, ale zastanawiając się nad książką, zdaję sobie sprawę, że są rzeczy, które bym zmienił.

"Dziewczyna, która wróciła", brytyjskiej pisarki Susan Lewis, była bardzo dobrze opowiedzianą historia z unikalną fabułą. Mam tendencję do sięgania po książki dotykających dramatów rodzinnych, ale "Dziewczyna, która wróciła" nie obeszła się bez wad. IMO, niektóre z postaci były albo nierealne albo niepotrzebne.

Ze względu na te kilka minusów, ocena musiała nieco ucierpieć... Pierwszym z nich było to, że na stronach tej powieści pojawiło się zbyt wiele postaci i wszystkie zostały wprowadzone od razu, tak że szybko zapomniałem, kto jest kim i pozostałem zdezorientowany. Drugim z nich było to przerzucanie tam i z powrotem między przeszłością a teraźniejszością. Zazwyczaj w tym stylu pisania, przejścia czasowa wydają się płynne, ale z jakiegoś powodu w tym przypadku Pani Susan Lewis nie udało się tego dokonać. Nie zdradzając niepotrzebnie żadnych wątków, uważam, że cały fragment z Ruby nie był tak naprawdę konieczny, nie dodał nic do historii i był niedopracowany. Jeśli ma być jakiś magiczny element w historii, to niech tak będzie.

Daisy i Joe - dziewczyna jest nastolatką, a Jules i Kian, po prostu nie mogłem uwierzyć, że zaakceptowaliby ich spanie w tym samym łóżku i podróżowanie razem. To znaczy, miała 14-15 lat, to wydaje się zupełnie za wcześnie, żeby zaakceptować takie zachowania... I jeszcze jedna rzecz o Daisy, czułem, że bohaterka robiła wszystko tak, jak mówi się o nieżywych. Wszystko o Daisy było tak dobre, wspaniałe i urocze, nigdy nie popełniła żadnego błędu, nie powiedziała nic złego o kimkolwiek, ani nawet nie powiedziała małego niewinnego kłamstwa, była po prostu tak doskonała. Jej postać była tak nierealistyczna, że bardzo trudno było mi zaakceptować. I, co sprawiło, że Amelia chciała ją zabić?

Wiem, że może to zabrzmieć jakbym zupełnie odradzał przeczytanie "Dziewczyny, która wróciła", ale koniec końców jest wręcz przeciwnie. Kiedy ją czytałem, byłem całkowicie pochłonięty, ale zdarzyło się wiele razy, że byłem fizycznie zmęczony. To nie umniejsza historii, ale zastanawiając się nad książką, zdaję sobie sprawę, że są rzeczy, które bym zmienił.