Dzieje człowieka piszącego

Kazimierz Orłoś w swojej urzekającej autobiografii "Dzieje człowieka piszącego" kontynuuje narrację rozpoczętą w "Dziejach dwóch rodzin", opowiadając o losach rodziny Mackiewiczów z Litwy oraz Orłosiów z Ukrainy. Wspomina swoje dzieciństwo i młodość w Warszawie, które mimo że przypadły na okres stalinizmu, pozostały w jego pamięci jako czas beztroski i radości. Opowiada z pasją o swojej drodze do dorosłości, pierwszych zauroczeniach, zawodowych dylematach i odpowiedzialności rodzinnej. Porusza również temat oporu inteligencji wobec władz Polski Ludowej oraz opisuje trudną historię publikacji powieści "Cudowna melina", która obnażała partyjny autorytaryzm, przynosząc istotne twórcze konsekwencje.

Autobiografia Orłosia to nie tylko zapis losów wybitnego pisarza, ale także szczegółowy portret Polski, która przechodziła zniszczenia wojenne, codzienność stalinizmu i komunizmu, aż po procesy formowania się opozycji, które doprowadziły do upadku systemu komunistycznego i narodzin wolności.

W tamtym okresie, choć życie toczyło się jak zawsze – studia, próby literackie, monotonia dni – wszyscy podświadomie czuli nadchodzące zmiany. Po szokujących rewelacjach Chruszczowa, fala odwilży zaczęła docierać ze wschodu wraz z emisariuszami powracającymi z łagrów. W 1955 roku "Nowa Kultura" opublikowała "Poemat dla dorosłych" Adama Ważyka, który wstrząsnął czytelnikami swoją dobitną krytyką systemu. Ten egzemplarz gazety z utworem Ważyka stał się dla Orłosia symboliczną pamiątką – dowodem na nieuchronność nadchodzących przemian.

Kazimierz Orłoś to ceniony polski prozaik, nowelista, powieściopisarz, choć także scenarzysta i publicysta, od lat związany z "Wydawnictwem Literackim". Jego twórczość obejmuje takie dzieła jak "Niebieski szklarz" (1996), "Drewniane mosty" (2001), "Dziewczyna z ganku" (2006), "Letnik z Mierzei" (2008), oraz zbiór opowiadań "Bez ciebie nie mogę żyć" (2010) i powieść "Dom pod Lutnią" (2012).