Dom pod Lutnią

Opowieść ta to fascynująca podróż w czasie, łącząca elementy historii i emocjonujących relacji międzyludzkich. Składa się ona z wielu nagłych zwrotów akcji i momentów pełnych napięcia. Fabuła koncentruje się wokół losów nietypowej rodziny inteligenckiej w powojennej Polsce. Tomek, chłopiec wczesnoszkolnego wieku, zostaje pod opieką dziadka na Mazurach, gdyż jego rodzice — zaangażowani w Powstanie Warszawskie — stają wobec represji nowej władzy. Ojciec Tomka jest więziony przez UB, a matka, obawiając się aresztowania, zostawia syna pod opieką swojego ojca, przedwojennego pułkownika Bronowicza.

Pułkownik, poszukując spokoju, opuszcza Warszawę, by osiedlić się na prowincji, wśród Mazurów i Łemków, przesiedleńców z akcji "Wisła". Choć życie na wsi wydaje się spokojne, nie brakuje trudności. Bronowicz, człowiek pełen zasad, zmaga się z lokalnymi problemami, stawiając czoła kłusownikom i ubowcom, a jego działania bywają niebezpieczne. Pomimo trudności, wnuk coraz mocniej wplata się w wiejski styl życia, poznając przyrodę, lokalnych mieszkańców, ucząc się jazdy konnej i wspierając dziadka.

Narracja, choć tradycyjna, wprowadza tajemnicze wątki i nieprzewidywalne postawy bohaterów. Sympatia autora jest wyraźna wobec pułkownika, który, mimo trudności, znajduje miłość w swojej gospodyni, co prowadzi do narodzin syna, Gustawa. Klimat tej powieści jest niezwykły, oferując rzadki wgląd w powojenną Polskę z perspektywy inteligencji, mierzącej się z wyzwaniami, starając się zbudować nową rzeczywistość dla wnuka.

Ta książka urzeka pięknem języka, nastrojowością i głęboką wrażliwością na niezwykłość świata. Mimo dramatycznej scenerii, przepełniona jest dobrem i ciepłem, odsłaniając życie w "oku cyklonu".