Bez śladu. Myron Bolitar. Tom 3 (pocket)

Kiedy Clip Arnstein, właściciel New Jersey Dragons, zwraca się do Myrona Bolitara z propozycją dołączenia do drużyny, pierwszą myślą Myrona jest to, że bierze udział w Ukrytej Kamerze. Gdyby grał przez cały ten czas, byłby już u schyłku swojej koszykarskiej kariery. Rozbite kolano w meczu przedsezonowym zakończyło jego karierę w NBA, zanim jeszcze zdążyła się ona naprawdę rozkręcić. Skończył prawo, pracował w FBI, a teraz jest agentem sportowym. Nie potrafi przejść obojętnie obok człowieka proszącego o pomoc w rozwikłaniu zagadki. Clip otwiera Myronowi drzwi do spełnienia marzenia, lecz jednocześnie oczekuje rzetelnego wykonania zadania. Chce, by Myron odnalazł Grega Downinga, gwiazdę Dragonsów i wieloletniego rywala Myrona, zarówno na boisku, jak i poza nim.

Nie trzeba dodawać, że jest to pokręcona i trudna relacja dwóch ludzi. Relacja oparta na długoletniej rywalizacji i nieustępliwości, lecz kiedy Myron znalazł się w szpitalu po operacji kolana, najczęściej odwiedzającą go osobą był nie kto inny jak Greg Downing. Czuje, że leży na nim obowiązek pomocy byłemu konkurentowi z boiska. Myron ma również poczucie winy w związku z ich pozasportową rywalizacją o byłą żonę Grega, która kiedyś była dziewczyną Myrona. Więc Myron w swoim działaniu jest napędzany przez poczucie winy i obowiązku.
Długi hazardowe, szantaż, morderstwo, sprawa o opiekę nad dzieckiem i paskudny rozwód to wystarczające powody, by facet zniknął, ale jeśli ma do czynienia ze wszystkimi tymi sprawami naraz, trzeba się zastanowić, czy nie zniknął na dobre. Śledztwo wprowadza Myrona na nieznane wody wraz z ujawnieniem prawdy o jego rozbitym kolanie. Czasami poznanie prawdy może pozostawić większe blizny niż pierwotna trauma.

Dla większości z nas, nasza sportowa kariera kończy się tak szybko jak gra reprezentacji Polski w piłce nożnej na wielkich turniejach. Sceny, w których Bolitar dostaje jeszcze jedną, krótką szansę, by wyrazić swoją miłość do gry w koszykówkę, są dla mnie zaskakująco przejmujące. Harlan Coben ma to dokładnie tak samo. Praca nad tym, by ciało było wystarczająco silne do rywalizacji i liczne pułapki, które mogą sprawić, że zawodnik nigdy nie znajdzie się w wyjściowym składzie, sprawiają, że sportowcy są trudni psychicznie. Prawie zawsze jest czego żałować, a z pewnością ja, jako były sportowiec, czuję, że mam. Dla tych, którzy nigdy nie uprawiali sportu, prawdopodobnie trudno jest zrozumieć związek, jaki ci, którzy grali, nadal mają ze swoją dyscypliną. Z pewnością ci, którzy chwalą się swoimi przeszłymi osiągnięciami na boisku do siatkówki czy piłki, są męczący, a wielu z nich na zawsze zostało zdefiniowanych przez te krótkie chwile. Nigdy nie poszli dalej, by szukać osiągnięć gdzie indziej. Są zadowoleni z tego, że spoczywają na laurach, laurach, które lepiej zostawić w sportowej szafce, ale wielu sportowców robi inne wspaniałe rzeczy i choć mogą od czasu do czasu spojrzeć wstecz z nostalgią, są o wiele bardziej dumni z tego, co osiągnęli od czasu zakończenia gry. Ja z pewnością jestem.

Książka rewelacyjnie oddaje emocje jakie towarzyszą byłym sportowcom, ale nie oznacza to, że dla osób niezwiązanych ze sportem książka nie przypadnie do gustu. Myślę, że jest to kolejna świetna pozycja w serii. Jeszcze lepiej poznajemy bohaterów, jeszcze więcej śmiejemy się oraz odczuwamy jeszcze większą satysfakcję z prowadzenia niektórych wątków - szczególnie jeśli możemy mówić o efekcjie karmy.

Kiedy Clip Arnstein, właściciel New Jersey Dragons, zwraca się do Myrona Bolitara z propozycją dołączenia do drużyny, pierwszą myślą Myrona jest to, że bierze udział w Ukrytej Kamerze. Gdyby grał przez cały ten czas, byłby już u schyłku swojej koszykarskiej kariery. Rozbite kolano w meczu przedsezonowym zakończyło jego karierę w NBA, zanim jeszcze zdążyła się ona naprawdę rozkręcić. Skończył prawo, pracował w FBI, a teraz jest agentem sportowym. Nie potrafi przejść obojętnie obok człowieka proszącego o pomoc w rozwikłaniu zagadki. Clip otwiera Myronowi drzwi do spełnienia marzenia, lecz jednocześnie oczekuje rzetelnego wykonania zadania. Chce, by Myron odnalazł Grega Downinga, gwiazdę Dragonsów i wieloletniego rywala Myrona, zarówno na boisku, jak i poza nim.

Nie trzeba dodawać, że jest to pokręcona i trudna relacja dwóch ludzi. Relacja oparta na długoletniej rywalizacji i nieustępliwości, lecz kiedy Myron znalazł się w szpitalu po operacji kolana, najczęściej odwiedzającą go osobą był nie kto inny jak Greg Downing. Czuje, że leży na nim obowiązek pomocy byłemu konkurentowi z boiska. Myron ma również poczucie winy w związku z ich pozasportową rywalizacją o byłą żonę Grega, która kiedyś była dziewczyną Myrona. Więc Myron w swoim działaniu jest napędzany przez poczucie winy i obowiązku.
Długi hazardowe, szantaż, morderstwo, sprawa o opiekę nad dzieckiem i paskudny rozwód to wystarczające powody, by facet zniknął, ale jeśli ma do czynienia ze wszystkimi tymi sprawami naraz, trzeba się zastanowić, czy nie zniknął na dobre. Śledztwo wprowadza Myrona na nieznane wody wraz z ujawnieniem prawdy o jego rozbitym kolanie. Czasami poznanie prawdy może pozostawić większe blizny niż pierwotna trauma.

Dla większości z nas, nasza sportowa kariera kończy się tak szybko jak gra reprezentacji Polski w piłce nożnej na wielkich turniejach. Sceny, w których Bolitar dostaje jeszcze jedną, krótką szansę, by wyrazić swoją miłość do gry w koszykówkę, są dla mnie zaskakująco przejmujące. Harlan Coben ma to dokładnie tak samo. Praca nad tym, by ciało było wystarczająco silne do rywalizacji i liczne pułapki, które mogą sprawić, że zawodnik nigdy nie znajdzie się w wyjściowym składzie, sprawiają, że sportowcy są trudni psychicznie. Prawie zawsze jest czego żałować, a z pewnością ja, jako były sportowiec, czuję, że mam. Dla tych, którzy nigdy nie uprawiali sportu, prawdopodobnie trudno jest zrozumieć związek, jaki ci, którzy grali, nadal mają ze swoją dyscypliną. Z pewnością ci, którzy chwalą się swoimi przeszłymi osiągnięciami na boisku do siatkówki czy piłki, są męczący, a wielu z nich na zawsze zostało zdefiniowanych przez te krótkie chwile. Nigdy nie poszli dalej, by szukać osiągnięć gdzie indziej. Są zadowoleni z tego, że spoczywają na laurach, laurach, które lepiej zostawić w sportowej szafce, ale wielu sportowców robi inne wspaniałe rzeczy i choć mogą od czasu do czasu spojrzeć wstecz z nostalgią, są o wiele bardziej dumni z tego, co osiągnęli od czasu zakończenia gry. Ja z pewnością jestem.

Książka rewelacyjnie oddaje emocje jakie towarzyszą byłym sportowcom, ale nie oznacza to, że dla osób niezwiązanych ze sportem książka nie przypadnie do gustu. Myślę, że jest to kolejna świetna pozycja w serii. Jeszcze lepiej poznajemy bohaterów, jeszcze więcej śmiejemy się oraz odczuwamy jeszcze większą satysfakcję z prowadzenia niektórych wątków - szczególnie jeśli możemy mówić o efekcjie karmy.

"Bez śladu" jest trzecią książką z serii o agencie sportowym Myronie Bolitarze. To nie jest moja ulubiona książka Harlena Cobena, lecz wciąż należy uznać, iż to porządny kawałek powieści. Oceniając w skali o 1 do 5, dałabym 4,5.

Jak w innych książkach w serii o Myronie Bolitarze, mamy sporo treści o koszykówce oraz ogólnych rozważań na temat sportów zespołowych. Choć daleko mi do fanki sportów drużynowych, muszę nadmienić, że sposób w jaki Coben o nich pisze jest pasjonujący. W takiej sytuacji trudno nie identyfikować się z głównym bohaterem. Książka zagłębia się mocniej w koszykówkę niż jakakolwiek wcześniejsza z napisanych przez Cobena. Są momenty, gdy historia o doświadczeniach sportowych jest bolesna i ujmująca. Z pewnością można powiedzieć, iż Myron żyje w swojej własnej rzeczywistości, w której nadal może być świetnym zawodnikiem. Prawda jest jednak dla niego brutalna i bezlitosna. Nie tylko dla niego, ale również jego rówieśników. Czas ucieka nieubłaganie.

Każdy czytelnik może identyfikować z rozważeniami na temat osiągnięć człowieka. Postawimy sobie pytanie, jak wielu z nas dochodzi do tego, co zakładało w swoich planach. Jak duży zawód stanowi dla nas nasze życie. Spodobało mi się, że Coben potrafił przekonać nas do wiary w Myrona. Za tego sprawą poczuliśmy również ból jakiego doświadczył koniec końców. Dobra robota Pana Harlena. Nie byłam zbytnio zadowolona z wątku o rozwiązłości seksualnej. Myślę, że był on niepotrzebny do fabuły i sprawiał wrażenie zbyt pouczającego i moralizującego.

W "Bez śladu" mamy intensywną fabułę i humor dobry jak zawsze. Książka nie pozwala się od niej oderwać, jak zresztą inne powieści tego autora. Historię poprowadził w taki sposób, że pomimo ujawnianych z biegiem czasu informacji, aż do końca cała prawda nie wychodzi na jaw. Czyta się świetnie, zakończenie satysfakcjonuje. Bardzo dobra książka.

"Bez śladu" jest trzecią książką z serii o agencie sportowym Myronie Bolitarze. To nie jest moja ulubiona książka Harlena Cobena, lecz wciąż należy uznać, iż to porządny kawałek powieści. Oceniając w skali o 1 do 5, dałabym 4,5.

Jak w innych książkach w serii o Myronie Bolitarze, mamy sporo treści o koszykówce oraz ogólnych rozważań na temat sportów zespołowych. Choć daleko mi do fanki sportów drużynowych, muszę nadmienić, że sposób w jaki Coben o nich pisze jest pasjonujący. W takiej sytuacji trudno nie identyfikować się z głównym bohaterem. Książka zagłębia się mocniej w koszykówkę niż jakakolwiek wcześniejsza z napisanych przez Cobena. Są momenty, gdy historia o doświadczeniach sportowych jest bolesna i ujmująca. Z pewnością można powiedzieć, iż Myron żyje w swojej własnej rzeczywistości, w której nadal może być świetnym zawodnikiem. Prawda jest jednak dla niego brutalna i bezlitosna. Nie tylko dla niego, ale również jego rówieśników. Czas ucieka nieubłaganie.

Każdy czytelnik może identyfikować z rozważeniami na temat osiągnięć człowieka. Postawimy sobie pytanie, jak wielu z nas dochodzi do tego, co zakładało w swoich planach. Jak duży zawód stanowi dla nas nasze życie. Spodobało mi się, że Coben potrafił przekonać nas do wiary w Myrona. Za tego sprawą poczuliśmy również ból jakiego doświadczył koniec końców. Dobra robota Pana Harlena. Nie byłam zbytnio zadowolona z wątku o rozwiązłości seksualnej. Myślę, że był on niepotrzebny do fabuły i sprawiał wrażenie zbyt pouczającego i moralizującego.

W "Bez śladu" mamy intensywną fabułę i humor dobry jak zawsze. Książka nie pozwala się od niej oderwać, jak zresztą inne powieści tego autora. Historię poprowadził w taki sposób, że pomimo ujawnianych z biegiem czasu informacji, aż do końca cała prawda nie wychodzi na jaw. Czyta się świetnie, zakończenie satysfakcjonuje. Bardzo dobra książka.