Anatomia góry. Osiem tysięcy metrów ponad marzeniami

Każda wspinaczka na górę to dowód wiary, nadziei oraz siły ducha. Tylko ci, którzy pragną zwycięstwa i potrafią czerpać szczęście z trudów wspinaczki, podejmują się tej drogi. Nasza podróż rozpoczyna się od Lhotse, pełnej ekstazy, radości i zdziwienia. To doświadczenie, które trzeba opisać, by inni mogli je poznać. Następnie, kierujemy się ku K2, górze, która kusi niczym syrena i pochłania jak rosiczka.

Wiatr wyje niczym syreni śpiew, a ja walczę z potęgą żywiołu, niemal dławiony jego siłą, lecz nie potrafię się oprzeć. Widzę, jak strach i determinacja szerzą się w bazie i wśród moich towarzyszy. Te emocje, niczym choroba, ogarniają wszystkich. Uwodzicielski urok K2 pozbawia racjonalnego myślenia, zmusza do nieustannego powtarzania nazwy: K2, K2, niczym mantry.

Symbolem tej góry jest przeistoczenie – z fascynującej syreny staje się drapieżną rosiczką, która od wieków pochłania śmiałków, by porzucić ich u swoich stóp w kawałkach. To nie jest przenośnia, a surowa rzeczywistość. Syreni głos K2 wzywa mnie po imieniu: Rafałku, podejdź. Nie płaczę przez ludzi, to oni płaczą przeze mnie. I tak, nagi w obliczu jej majestatu, poddaje się jej przyciąganiu.

Podczas moich górskich wypraw nie towarzyszą mi bliscy, ale są obecni we wspomnieniach, zamknięci w zdjęciach i wpleceni w karty pamiętnika niczym zasuszone kwiaty przypominające lato. Pisząc do nich, opowiadam o wszystkim piórem, a kiedy natura odziera mnie z codzienności, smaruję się kremem z filtrem UV 50+ i sięgam po zeszyt, by dzielić się swoimi przeżyciami niczym opłatkiem na wigilii, pragnąc łaski góry oraz magii jej piękna.

Zapisuję swoje myśli i doświadczenia aż do ostatniej kartki pamiętnika, a potem wracam do domu. Wracam odmieniony, spokojniejszy i gotowy na nowe wyzwania życiowe.