Kryzys nauk europejskich i fenomenologia transcendentalna

Edmund Husserl (1859-1938) był jednym z najważniejszych filozofów XX wieku, uznawanym za ojca fenomenologii. Jego prace miały ogromny wpływ na rozwój współczesnej filozofii, stając się jednocześnie fundamentem dla egzystencjalizmu. Husserl dążył do tego, aby filozofia opierała się na solidnych naukowych podstawach. Krytykując psychologizm, w swoim kluczowym dziele "Idee czystej fenomenologii" przedstawił główne założenia swojej koncepcji, w której postulował odrzucenie wszelkich wcześniejszych założeń i skupienie się na badaniu istoty rzeczy, z pominięciem ich aktualnych przejawów. Pragnął wprowadzić tzw. redukcję fenomenologiczną, polegającą na wykluczeniu wszystkiego, czego istnienia nie potwierdza proces poznania.

Ostatnie większe dzieło Husserla, "Kryzys nauk europejskich," powstało w kontekście trudnych czasów, kiedy Europie zaczęły zagrażać hitlerowskie Niemcy. Ten kontekst historyczny sprawił, że Husserl odszedł nieco od czystej filozofii, skupiając się także na historii i sytuacji politycznej tamtych czasów. Jak zauważa Sławomira Walczewska, rozważania historyczne zawarte w "Kryzysie" nie polegają na analizie przedmiotowej, lecz stanowią dogłębną refleksję nad podmiotowością transcendentalną. Celem było zrozumienie nie tyle pochodzenia sensu rzeczy, ile samych zmian w subiektywności transcendentalnej.