Edmund Husserl - sylwetka autora

Niemiecki matematyk, logik i filozof, który był profesorem na Uniwersytecie Albrechta i Ludwika we Fryburgu, rozpoczął swoje edukacyjne przygody od studiów matematyki, fizyki, filozofii i astronomii w Lipsku. W roku 1876 kontynuował edukację na Uniwersytecie Berlińskim, gdzie zgłębiał filozofię i matematykę, a pięć lat później w Wiedniu uczęszczał na wykłady Franza Brentano, które miały fundamentalny wpływ na jego późniejsze rozważania filozoficzne. W 1883 roku obronił doktorat poświęcony rachunkowi wariacyjnemu, a następnie w Berlinie pracował jako asystent Karla Weierstrassa. Po zakończeniu służby wojskowej powrócił do Wiednia, aby studiować pod okiem Brentano, gdzie też zawiązał znajomość z Karlem Stumpfem, kolejnym uczniem Brentano. Pod auspicjami Stumpfa habilitował się. W 1887 roku objął katedrę na Uniwersytecie w Halle.

Opublikowanie "Philosophie der Arithmetik" pociągnęło za sobą polemikę z Gottlobem Frege na temat natury logiki. W tym okresie poddał krytyce prace Kazimierza Twardowskiego, co poprowadziło go do badań nad naturą przedstawienia i znaczenia, a w końcu do uznania istnienia fenomenów. Prace te stały się fundamentem jego "Badań logicznych", w których eksplorował czystą logikę, teorię matematyki oraz teorię poznania, co doprowadziło go do refleksji nad naturą ludzkiej percepcji i fenomenów.

Około 1901 roku przeniósł się do Getyngi, a w 1912 roku, razem z Maxem Schelerem, Adolfem Reinachem i Moritzem Geigerem, założył czasopismo "Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung", będące platformą dla publikacji jego prac. Od 1916 roku do emerytury w 1928 roku prowadził katedrę filozofii we Fryburgu Bryzgowijskim, lecz wykłady kontynuował aż do 1933 roku. Filozofia Husserla silnie oddziaływała na wielu myślicieli, w tym na Martina Heideggera, który był jego uczniem, Edytę Stein, która pisała pod jego kierunkiem pracę doktorską, a także na Jean-Paula Sartre'a, Maurice'a Merleau-Ponty'ego, Romana Ingardena i wielu innych.

Husserl na wczesnym etapie próbował wywodzić prawa logiki i arytmetyki z praw psychologicznych, ale pod wpływem Fregego i neokantyzmu dominującego wówczas w Niemczech, w "Badaniach logicznych" przeszedł na pozycje krytyczne wobec psychologizmu, dowodząc niemożności zredukowania logiki do psychologii. Kluczową cechą jego filozofii jest koncepcja intencjonalności świadomości, która zawsze jest świadomością czegoś, ukierunkowaną na obiekt. W swoim podejściu Husserl odróżniał akty psychiczne (noeza) od obiektów świadomości (noematów). Fenomenologia, jaką proponował, opiera się na redukcji fenomenologicznej (epoche), która polega na zawieszeniu sądów o świecie i skupieniu się na świadomości. Metodę tę nazywał fenomenologią transcendentalną, badającą fundamentalne warunki naszego poznania, inną w podejściu od filozofii Kanta. Husserl interesował się także semantyką logiczną, formułując koncepcję kategorii semantycznych opartą na intencjonalności, którą rozwijali później tacy myśliciele jak Kazimierz Ajdukiewicz i Stanisław Leśniewski.