Kochać, jak to łatwo powiedzieć

Życie uczniów w czasach PRL-u często kojarzy się z trudnościami dnia codziennego, jednak dzięki prawdziwej przyjaźni może być pełne niespodziewanych przygód. Historia Mańka i Janusza, uczniów Technikum Mechanicznego w Oleśnicy, doskonale ukazuje, jak codzienność może nabrać barw. Chłopcy wspólnie odkrywają uroki młodzieńczych wyzwań, angażują się w tworzenie szkolnej gazetki, cieszą się zwycięstwami i stają twarzą w twarz z porażkami, zarówno w nauce, jak i relacjach z rówieśnikami. Pojawienie się Sary, której obecność zawładnie myślami Mańka, może wnieść nowy rozdział w ich relację. Jak potoczą się losy przyjaciół w skomplikowanym okresie końcówki lat sześćdziesiątych?

„Kochać, jak to łatwo powiedzieć” jest napisaną na faktach, pełną nostalgii opowieścią o procesie dojrzewania, trudnych decyzjach, które trzeba podjąć, i przyjaźni wystawionej na próbę przez zmieniający się kontekst historyczny.

Pewnego dnia Janusz gorączkowo zbierał rzeczy ze swojej części szafy, pakując je do torby sportowej z logo „Adidas”, choć oczywiście było to tylko imitacja. Miał w planach wyjazd do Wrocławia, gdzie mieszkał na Karłowicach. Gdy wszedłem do pokoju, zapytał: – Maniek, chcesz jechać ze mną, to się pakuj. Weź bieliznę, polówkę na zmianę i szczoteczkę. Możesz u mnie zostać do jutra – zaproponował. – Propozycja kusząca, tylko co będziemy robić? – dopytałem, ciekaw. – Zobaczysz na miejscu, nie będziesz żałować – zapewnił Janusz, kończąc przygotowania do wyjazdu.