Każdy, kiedyś

Każdy z nas w pewnym momencie życia staje przed wyborem, jak postrzega swoją ojczyznę. Możemy ją kochać, nienawidzić lub po prostu o niej opowiadać. To poprzez narrację próbujemy połączyć obraz kraju, który poznaliśmy w szkole, z rzeczywistością, którą oglądamy na co dzień. Wspomnienia o tym, kim byliśmy i kim mieliśmy nadzieję się stać, mieszają się z tym, co skrywamy w zakamarkach pamięci i tym, co dźwigamy zawsze ze sobą. Potrzebuję opowiadać o Polsce, aby móc stale ją darzyć miłością. Jeśli przestanę to robić, stanę się dla niej obcy i zagubiony. Dopiero poprzez opowieść miłość do ojczyzny nabiera głębi. Opowiadanie pozwala mi czuć, że jestem tu i teraz, że jestem częścią czegoś większego, że mam swoje miejsce i cel. Ta narracja sprawia, że Polska jest obecna w moim życiu, a ja jestem jej częścią.