Instrukcja dla pań sprzątających

Zredagowana przez Stephena Emersona, z wprowadzeniem autorstwa Lydii Davis, kolekcja opowiadań Lucii Berlin stanowi prawdziwą ucztę dla miłośników prozy, w której życie tętni na każdej stronie. Każde z nich to dynamiczny obraz wydarzeń, które zaskakują swoją niespodziewaną intensywnością. Czy to nauczycielka zwolniona za swoje polityczne przekonania, starzec odchodzący wśród zwierząt w górskiej chatce, dziewczynka wyrzucona za bójkę z zakonnicą, czy też bolesne usuwanie wszystkich zębów – każde opowiadanie wywołuje emocje i pozostaje w pamięci.

Berliński dar to umiejętność wprowadzenia wydawałoby się prozaicznych elementów, które przenoszą nas w świat pełen magia życia. Jedynie u niej spotkamy krowy brodzące w czerwonych kwiatach, pola łubinu czy różowy wieczornik rosnący nieopodal szpitala w sposób, który nie pozwala nie zachwycić się otaczającym nas światem. Jej twórczość charakteryzuje się nieustającym ruchem, który wprowadza do opowiadań szczególną energię. Jak zauważył jeden z jej synów po jej śmierci, Berlin pisała historie, które, choć nie zawsze autobiograficzne, były boleśnie prawdziwe.

Zaledwie jedno zdanie z "Instrukcji dla pań sprzątających" wystarczy, aby wciągnąć czytelnika w nieprzewidywalność językowych połączeń i zaskakujących obrotów fabuły. To specyfika, która czyni Lucię Berlin jedną z najbardziej wyróżniających się pisarek amerykańskich. Jej pisarstwo przypomina pulsujący impuls elektryczny, któremu nie można się oprzeć. Każde opowiadanie wprawia czytelnika w stan czujnej fascynacji, ożywiając wyobraźnię i serce, co podkreśla Lydia Davis we wprowadzeniu do tej niezwykłej książki.