Hejterzy. Stare Herezje w nowych szatach

Współczesne herezje są niczym innym, jak tylko odświeżonymi wersjami dawnych błędnych doktryn, które mimo upływu wieków nie znikają z przestrzeni religijnej. Zaskakujące jest, jak różnorodni reformatorzy, mimo swoich rozbieżności, potrafią zjednoczyć siły w opozycji wobec chrześcijaństwa. Myśl o zjednoczeniu innowatorów może wydawać się fascynująca, ale też niepokojąca. Protestantyzm często wskazywany jest jako korzeń współczesnych problemów duchowych. Inne, jak Arianizm, były powodem wielkich kryzysów w starożytności. Milenaryzm obiecywał nieśmiertelność w ramach historii, a Apokatastaza to przekonanie o zbawieniu wszystkich ludzi. Pelagianizm stawia pytania o podejście do tradycji i nowoczesności, podczas gdy Gnoza kusiła samozbawieniem sprzecznym z misją Chrystusa. W niektórych ujęciach, także islam jest zobrazowany jako swoista herezja chrześcijańska, a modernizm uważany jest za ostateczną syntezę wszystkich herezji.

Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, to nasza wiara nie ma sensu; zostaje nam jedynie dobroć wobec ludzi, zwierząt i środowiska w imię poprawy dobrobytu planety dla przyszłych pokoleń. Pokutuje wizja Jezusa jako niestrudzonego bojownika o sprawiedliwość wśród współczesnych postępowców. Jednakże, to nie ten sam Chrystus, którego uznaje Kościół – Jego obraz różni się od interpretacji przyjętych przez takie postaci jak Sokrates, Budda czy religijni liderzy tacy jak Mani. Mistrz z Nazaretu, nauczyciel misericordi i praworządności w historii, uznawany był przez różnych myślicieli i grupy religijne za wybitną jednostkę, jednak nie podzielały one poglądów Kościoła katolickiego na Jego boską naturę. To nie jest Chrystus Kościoła, Jedynego i Katolickiego - ten Chrystus nadal trwa w duchu i sakramentach wspólnoty wierzących.