Gotan

Ten zbiór wierszy tętni życiem, ożywiając język i zmuszając go do poruszania się zgodnie ze swoją własną melodią. W rytmie poezji oswaja miasto i przestrzeń publiczną, które, choć należą do wszystkich, oddają się wierszom i ruchowi. Teksty te badają także naturalność ciała w różnych rolach, często tych, które są niechciane. Każdy wiersz pulsuje i wibruje, zachowując jednocześnie ostrość szczegółów, które są pełne życia i świadome swojej obecności – od kształtów i kolorów po drobne, lecz istotne detale. Agnieszka August-Zarębska potrafi uchwycić to wszystko swoim wnikliwym okiem. Tango w tych utworach staje się integralną częścią wyrazu poetyckiego, pozostawiając otwarte pytanie, kto tak naprawdę ma ostatnie słowo. Wartością jest ocena czytelnika. – Zofia Bałdyga

Zastanawiałem się nad źródłem dźwięków w tych stereofonicznych wierszach, które tak poważnie traktują przestrzeń, czas i brzmienie. Czy to melodia unosząca się z wysoko otwartego okna, czy raczej ściana dźwięku w słuchawkach odgradzająca od świata zewnętrznego? Jednak myślę, że znajduje się to na zupełnie innym poziomie, udźwiękawiając przestrzeń i czas – czytelnicy stają się pasażerami tramwaju transatlantyku lub InterCity do Warszawy, dociera do nich tylko szmer słuchawek innych podróżnych. Odkryłem dużą przyjemność w odkrywaniu rytmów i melodii, które ukrywają się w tych wierszach. Zachęcam do skupionej uwagi na tej harmonii, w której tango zespala się z tkanką miasta, skóra przechodzi w asfalt, a asfalt w liście. – Aleksander Trojanowski