Głodna Tygrysica i Inne Bajki Buddyjskie

Dżataki to jedne z najstarszych i najbardziej znanych bajek, które przetrwały przez wieki w różnych formach. Inspirowały one takie dzieła jak bajki Ezopa, "Baśnie z tysiąca i jednej nocy", czy utwory średniowiecznych autorów takich jak Chaucer, Spencer i Boccaccio. Czerpał z nich również Szekspir, a ich wpływ widać nawet we współczesnych utworach, takich jak "Księga dżungli" autorstwa Kiplinga. Najważniejsza i najstarsza kolekcja tych opowieści, złożona z 547 historyjek, została skomponowana w języku palijskim około 500 roku n.e. pod prostym tytułem "Dżataka".

W tradycyjnych kulturach nie dokonuje się sztywnego podziału literatury na tę dla dzieci i dorosłych, a dżataki od zawsze stawiają uniwersalne pytania o moralność, historię i sposób życia, które są istotne dla każdego człowieka. Odpowiedzi nie są serwowane w formie filozoficznych traktatów czy zestandaryzowanych opisów, lecz poprzez angażujące opowieści ilustrujące moralne i duchowe wartości. Przesłanie płynące z dżatak dotyka współczucia, miłości, szacunku do wszelkich form życia, odwagi, wytrwałości i pogody ducha.

Dżataki nie tylko wnoszą istotną wiedzę o kulturze Wschodu, ale także są postrzegane jako przekazywane ustnie nauki samego Buddy. Według tradycji, opowiadał w nich o swoich wcześniejszych wcieleniach jako zwierzę, człowiek czy bóstwo. Przez ostatnie 2500 lat były one popularyzowane we wszystkich krajach Azji poprzez opowieści, ilustracje, malowidła i przedstawienia.

Niektóre z tych opowieści mają swoje korzenie w starożytnych tradycjach, które późniejsi buddyjscy nauczyciele przystosowali, aby uwypuklić ich ponadczasowe znaczenie. Rafe Martin, w swojej pracy nad dżatakami, czerpie zarówno z fundamentalnych wersji palijskich, jak i sanskryckich, aby w przystępny sposób przedstawić ich bogactwo zachodniemu odbiorcy. Przy tytułach większości dżatak w spisie treści umieszczono ich tradycyjne numery pochodzące z klasycznego angielskiego tłumaczenia z języka pali.