fuzja bordo

Wiersze zawarte w tym zbiorze przekraczają granice, których wielu z nas nie odważyłoby się dotknąć. Gdy ciało odmawia posłuszeństwa, autorka nie wybiera drogi lamentu. Zamiast tego, tworzy misterną strukturę z fragmentów melodyjnych zaśpiewów, zasłyszanych fraz i magicznych inkantacji. Dąży w ten sposób do odzyskania języka zdolnego wyrazić jej gniew i ból. W książce Kapusty nie znajdziemy użalania się nad sobą czy gloryfikacji cierpienia; zamiast tego, widoczna jest chirurgiczna precyzja w wydobywaniu emocji poprzez minimalistyczną formę wierszy. Utwory te są także „wierszami wyjścia”: z duszności szpitalnego pokoju, z labiryntu mrocznych snów wywołanych lekami, z ran i blizn – w kierunku lasów, plaż i ulic, by móc „tańczyć, bić się, całować”.