Filozof i jego muzy. Antropologia Boecjusza - jej źródła i recepcja

Zgromadzone dzieła Boecjusza budzą skrajne opinie wśród historyków filozofii. Niektórzy postrzegają go jako naśladowcę neoplatonizmu i eklektyka, który zdołał jedynie zebrać porozrzucane fragmenty myśli starożytnych. Inni zaś widzą w nim wyjątkowego myśliciela, będącego niezwykłym fenomenem na tle zawirowań historii Europy. Niezależnie od tych różnic w interpretacji, jedno jest pewne: Boecjusz skutecznie wyłowił i zsyntetyzował kluczowe tendencje późnego antyku, które następnie przekazał kolejnym generacjom w odmiennej formie.

Jego wyjątkowy wkład polegał na reinterpretacji starożytnych koncepcji człowieka, w tym nauk Ojców Kościoła, z których wyłonił istotę istoty ludzkiej. Skupiając się na indywidualności, racjonalności i podmiotowości, zdefiniował podstawy naszej niezbywalnej ludzkiej godności. Boecjusz wykazuje w swoich dziełach, że każde dobro inne niż dobro najwyższe jest iluzoryczne. Jedynie najwyższe dobro może przynieść prawdziwe szczęście, które jest głównym tematem jego rozważań.

Co więcej, Boecjusz nie ograniczał się tylko do teoretycznych rozważań o najwyższych wartościach, które można by uznać za wzniosłe, lecz niepraktyczne dla współczesnego człowieka. Jego życie było świadectwem ich istnienia i bezwzględnej ważności.