Elektra

„Elektra” została napisana w 2022 roku jako retelling dramatu Sofoklesa o tym samym tytule. Jennifer Saint w znaczący sposób rozwija tą historię, nadaje jej szczegółów, inną formę oraz wprowadza pewne zmiany, dotyczące między innymi samej tytułowej bohaterki.
Moment rozpoczęcia ma jednak miejsce na długo przed narodzinami samej Elektry, narratorką jest wówczas Klitajmestra, jej matka.
Akcja toczy się głównie podczas wojny trojańskiej – w Mykenach oraz samej Troi, a wszyscy czekają na koniec wojny, który nareszcie nadchodzi. Desperacja, spisek, zemsta, zdrada – a zarazem miłość i troska, strach o krzywdę kolejnej osoby i chęć zapobiegnięcia temu; Klitajmestra ponosi stratę i w strachu przed powtórzeniem się tej sytuacji, planuje zemstę i unicestwienie źródła jej cierpienia.
Całościowo książka jest wciągająca, a jej ważnym aspektem jest pokazanie tych samych lub podobnych wydarzeń z kilku punktów widzenia. Mamy tu bowiem rozdziały będące w narracji Klitajmestry – przebywającej w Mykenach królowej i matki, Elektry – księżniczki mykeńskiej, zapatrzonej w Agamemnona, swojego ojca, a także Kasandry – trojańskiej księżniczki i przeklętej wieszczki. Pozwala to dostrzec zarówno różnice w postrzeganiu, jak i podobieństwa między bohaterkami, których nie są one nawet świadome.
Zawiodła mnie natomiast nikła narracja Elektry, w porównaniu do dwóch pozostałych kobiet, które zapadły mi w pamięć o wiele bardziej. Swojego czasu spotkałem się z opinią, że równie dobrze można by było wyciąć cały wątek księżniczki mykeńskiej. Nie zgodziłem się całkowicie z tym stwierdzeniem, ale pomyślałem wtedy, że rzeczywiście nie jest to rola na tyle istotna (jeśli weźmiemy pod uwagę całą historię) by z imienia Elektry zrobić tytuł. Z drugiej strony rozumiem jednak, że miał to być zabieg nawiązujący wprost do antycznego dramatu.
Polecam książkę.