Dzień dobry, ja też umieram

Ludzka twórczość od zawsze krąży wokół dwóch fundamentalnych tematów: miłości i śmierci. Są to jak dwie strony tej samej monety, gdzie miłość staje się sensem życia, próbując opierać się nieuchronności śmierci. W fikcyjnych światach bajek i legend miłość zdaje się triumfować, lecz w rzeczywistości często prowadzi do trosk, zmartwień, a czasami nawet do zagłady.

Śmierć przybiera różnorodne formy. Może to być zapomnienie, rozpad, stagnacja, oddanie się w całości. Jest śmiercią z powodu utraty korzeni i tożsamości. Przetrwanie poza czasem staje się formą umierania, tak jak przemysł, który jest śmiertelny z założenia, czy determinacja prowadząca do samozagłady. Dzieci odkrywają swoją śmiertelność, pielęgnując małe apokalipsy w sercach. Przedmioty, których nie odnajdujemy, ponieważ wypadły poza naszą rzeczywistość, przebywają w sferze niebytu. Kiedy patrzymy na unoszącą się podczas snu pierś ojca, podszyte niepokojem myśli o przemijaniu przemykają podświadomie. Budynki, które noszą w sobie tajemnice życia, oraz martwa cisza umieszczona w miejscu, które niegdyś tętniło życiem. Starszy mężczyzna zamknięty w klatce swojego nieśmiertelnego losu, niewolny choć postrzegany jako symbol władzy, nie może samowolnie wyjść na spacer. Dźwięk dzwonów, przejmujący i donośny, przejmuje za ludzi ciężar pożegnania, unosząc się nad okolicą jako ostateczne wezwanie.

Śmierć dotyka nas na setki sposobów każdego dnia, tygodnia, miesiąca. Być może dopiero refleksja nad jej różnorodnymi formami pozwoli odkryć nam, co naprawdę jest istotą życia. Jak zatem żyć? Tego właśnie dotyka ta książka.