Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej

Wspomnienia wojenne odcisnęły trwały ślad na dzieciństwie Mirka, Romka, Marysi i Oli, a doświadczenia tamtych dramatycznych czasów przedstawiają zupełnie inną perspektywę niż ta znana dorosłym. Te młode istnienia, zrodzone w surowych warunkach towarowych wagonów w drodze na Syberię, musiały mierzyć się z zimnem, pragnieniem i wycieńczeniem, wiele z nich zginęło, wyrzucone z transportów na tory kolejowe.

Praca w tajdze, ciągła walka o jedzenie czy konieczność protekcji młodszych, stały się dla nich codziennością. Te dzieci, choć osierocone, przyjęły rolę rodziców, a ich odwaga i determinacja pozwoliły ocalić siebie i najbliższych z sowieckiego impasu. Wraz z armią Andersa przemierzyły świat, docierając do Iranu, Afryki, Indii czy Nowej Zelandii.

Te polskie dzieci, ograbione z radości wczesnych lat, pamiętają wojnę w sposób nieporównywalny z doświadczeniem dorosłych. Ich wspomnienia nie tylko poruszają, ale i budzą sprzeciw wobec sowieckich nadużyć, jednocześnie wzbudzając podziw dla ich niezłomnego ducha. Dla wielu z nich walka o polską niepodległość była podróżą przez cały świat z nadzieją powrotu do kraju, na rodzinne Kresy. Wędrówka ta pełna była zarówno chwały, jak i bólu – świadczą o tym liczne krzyże, pod którymi spoczywają niektórzy z tych, którzy nie zdążyli wrócić do domu. Ile jeszcze takich brakujących krzyży na naszej wspólnej drodze do ojczyzny?