Dźbowieść. My w sPRLowanej codzienności

Akcja powieści toczy się w Dźbowie, ale mogłaby się rozgrywać w dowolnym miejscu. Nawet jeśli nigdy nie słyszałeś o tej miejscowości, bez trudu odnajdziesz w niej elementy swojego codziennego otoczenia. Znajome drzwi do piwniczki, ławka przed blokiem, która zachęca do chwilowego odpoczynku. Nieopodal suszy się pranie, a dziecięcy śmiech niesie się z podwórka. Sceny takie jak trzepak, chodnik czy altanka na działkach budzą wspomnienia wielu z nas, tworząc obraz, który wydaje się wspólny.

Dla Olgi Ptak Dźbów jest miejscem pełnym magii. To więcej niż osiedle związane z Kopalnią Rud Żelaza Barbara, które powstało w latach 50. XX wieku na peryferiach Częstochowy. W dwupiętrowym bloku mieszkali jej rodzice i dziadkowie, a sama Olga spędzała tam wiele letnich wakacji i ferii zimowych. Relacje ojca i własne obserwacje, pełne dziecięcej naiwności oraz młodzieńczej ciekawości, pozwoliły jej na zbudowanie swoistego obrazu tamtych czasów. Obraz ten ukazuje społeczeństwo PRL-u, w którym ludzie przenoszący się ze wsi do miast zmagali się z wewnętrznymi sprzecznościami. Uczestniczyli w religijnych obrzędach, choć byli wdzięczni również władzy ludowej, starając się zestawić dwa światy, których nie dało się pogodzić. Wspomnienia były niekiedy zniekształcane, a rzeczywistość szara, lecz życzliwość międzyludzka oraz wzajemne zaufanie czyniły życie bardziej znośnym, dając wiarę, że wspólnota ochroni nas przed nieznanym złem, z którym w pojedynkę nie dalibyśmy rady.

Mieszkańcy Dźbowa doskonale rozumieją, jak ciężko jest odnaleźć się w czasach, w których żyją, mając za sobą dziedzictwo przodków, którego głos jest tłumiony przez dźwięki fabrycznych pieców i maszyn. Chociaż wiedzą o sobie wiele, ich świat pełen jest tajemnic i skrywanych sekretów. To, co istotne, wyjawiają szeptem. Wsłuchajmy się w te głosy, przyjrzyjmy się im z bliska, odkrywając ich rzeczywistość zza zasłony sekretów.