Drugie dno

Wewnątrz ciemnej, dusznej jaskini słychać krzyk. Krótki. Urwany. Huk. Uderzenie. I nagle cisza. Dojmująca i smutna. Studnia Szpatowców stała się miejscem tragedii. Nie tylko jednego człowieka, ale i całej rodziny. Skrywa ona jednak jeszcze jedną tajemnicę.

Klaudia Muniak przyzwyczaiła już czytelników do dusznego klimatu, który chwyta czytelnika za gardło i nie odpuszcza do samego końca. Dokładnie takie odczucia towarzyszą nam w trakcie lektury ,,Drugie dno”.

Duet Marietty i podkomisarza Zaborowskiego od samego początku angażuje. Z przyjemnością śledziłam ich dalsze losy, a ich relacja wywoływała u mnie ciepło na serduszku i rozbawienie jednocześnie. Idealna dynamika pomiędzy tymi bohaterami sprawiała, że ciężko było tę książkę odłożyć.

Jura Krakowsko-Częstochowska dzięki wyśmienitemu ujęciu jej piękna przez autorkę stała się kolejnym bohaterem powieści. Nieodłączną częścią misternie wykreowanej całości. Nie ukrywam, że po przeczytaniu tej powieści zapragnęłam ponownie odwiedzić te okolice.

Poznawanie tajników pracy GOPRowców okazało się być niezwykle fascynujące. W połączeniu ze świetnie nakreślonymi portretami psychologicznymi bohaterów i mrocznym klimacie jaskiń, w które muszą się zanurzać ratując ludzkie życie, dostajemy bardzo dobry thriller psychologiczny.

Ta historia skrywa drugie dno. Dosłownie. Tutaj nic nie jest takie, jakie wydaje się być na pierwszy rzut oka. Dokopanie się do prawdy może zająć wiele czasu i emocji, ale czy warto? Czy prawda nas wyzwoli?

Każda głęboko skrywana tajemnica ma swoje drugie dno. Czy odważysz się spróbować je odkryć?