Dramat w łonie matki. Utracony bliźniak

Współczesna wiedza nie w pełni uwzględnia znaczenie okresu prenatalnego dla przyszłego życia człowieka. Szacuje się, że około jedna na dziesięć ciąż początkowo rozwija się jako ciąża bliźniacza. Kiedy jedno z bliźniąt umiera we wczesnym etapie, drugie doświadcza niewyobrażalnego szoku, który pozostaje poza jego świadomością, ale może wpływać na całe późniejsze życie. W psychice tego, który przeżył, pojawia się pustka, a tęsknota i poczucie osamotnienia mogą stać się towarzyszami codzienności. Realizując podświadomą potrzebę odnalezienia utraconej części siebie, osoba ta nieustannie poszukuje utraconego towarzysza.

Liczne dzieła artystyczne, w tym filmy takie jak "Nell" czy "Wielki Błękit", odzwierciedlają tę głęboką i nieuświadomioną tęsknotę za kompletną jednością. Może się zdarzyć, że w pierwszych fazach swojego istnienia przeżyłeś coś wyjątkowego w brzuchu matki. Świadomość istnienia brata czy siostry, wspólne dzielenie przestrzeni, odczuwanie jego bicia serca oraz zabawy w znanych jedynie wam oceanach wód płodowych były twoją codziennością. Jednak pewnego dnia drugi maleńki organizm przestał się rozwijać, a jego serce zamilkło na zawsze.

To nieopisane doświadczenie, choć nie mogłoby być pamiętane po narodzinach, pozostawia swój ślad. Czy zatem można powiedzieć, że wszystko to, co zostało przeżyte na tak wczesnym etapie, daje się zapomnieć i całkowicie rozwiązuje się w świadomości? Okazało się, że dla wielu osób ta wczesna strata staje się częścią ich wewnętrznej podróży przez całe życie.