Dawno i daleko

Tadeusz Zubiński w swojej wcześniejszej powieści, "Odlot dzikich gęsi", udowodnił, że potrafi interesująco opisać i analizować wydarzenia z czasów okupacji, czerpiąc z doświadczeń i przeżyć, które na przestrzeni późniejszego półwiecza kształtowały polską rzeczywistość. Choć ówczesna historia często odnosiła się do lat wojny, książka ta wskazywała, iż konflikt ten pozostawił po sobie dziedzictwo w postaci systemu zbudowanego na fundamentach przemocy, fałszu i odkrycia najprymitywniejszych ludzkich instynktów.

W swoim najnowszym dziele, "Dawno i daleko", Zubiński wprowadza znanego już z poprzedniej powieści, pesymistycznego pisarza Jassmonta, jako ikonę mityczną. Książka rozwija temat druzgocącego, tragicznego dziedzictwa wojny i powojnia, przenosząc akcję do czasów tzw. małej stabilizacji, czyli do ery PRL-u pod rządami Gomułki. Okres ten nieczęsto bywał eksploatowany w polskiej literaturze, ale Zubiński z kreatywnością i intuicją unika pułapek typowych dla prozy lat 60., by przedstawić świat dławiący się w objęciach reliktów okupacyjnych i komunistycznych.

Charakterystycznym postaciom powieści udaje się tylko czasami zachować wierność ideałom oraz wzorcom wypracowanym w przedwojennej Polsce, co Zubiński opisuje z sugestywnością i zrozumieniem, wynikającym z jego własnych doświadczeń młodości. Na tle pięknie oddanej, poetyckiej przyrody, autor zarysowuje szeroką panoramę postaw ówczesnej polskiej społeczności.

"Książka Dawno i daleko", Zysk i S-Ka, 2011, ISBN: 978-83-7506-546-6, mierzy 155x235 mm, ma 284 strony i dostępna jest w miękkiej okładce.