Czemu na podłodze śpisz

Darko Cvijetić ponownie zgłębia temat wojny w Bośni i Hercegowinie w swojej twórczości. Autor „Windy Schindlera” przedstawia dramatyczne losy postaci z walczących bratnich narodów, używając krótkich, poruszających zdań na pograniczu prozy i poezji. W swojej książce „Czemu na podłodze śpisz” każdy z trzydziestu dwóch rozdziałów to indywidualna mikroopowieść. Spoiwem tych historii jest perspektywa kilku narratorów, dzięki którym czytelnik zyskuje wieloaspektowy wgląd w konflikt, a bohaterowie ukazują się z różnych stron. W powieści powtarzają się zdania, działające jak refren, podkreślając, że wszystkie te historie łączą się w uniwersalnym ludzkim doświadczeniu cierpienia. Cvijetić mistrzowsko balansuje między poetycką delikatnością a brutalnością wojny, umiejętnie ukazując zarówno jej przeraźliwość, jak i momenty matczynej troski czy ulotnego szczęścia. Sceny, które tworzy słowem, na długo zapadają w pamięć. Choć w tle przewijają się zgliszcza wojenne, czasami dają się wyczuć chwile radości, jak wspomnienie serbskiej dziewczyny w pamięci młodego żołnierza. Bohaterowie, choć naznaczeni wojną, starają się przetrwać pod tym samym niebem. Mimo upływu czasu historia nie pozwala o sobie zapomnieć, a pole cierniowe wciąż budzi respekt. W pamięci zakorzenione pozostają obrazy, jak widok zabitej babci czy wspomnienia o zmarłych, którzy pojawiają się w snach. Postać Angelo-Andziela, syna emigrantów, poznaje zawiłości bratobójczej walki przez pryzmat amerykańskiego kina, słysząc: „Którzy są nasi? Wszyscy, wszyscy są nasi, tylko się między sobą zabijają”.