Córka mordercy

<p>Czytałam wszystkie książki Jenny Blackhurst jakie ukazały się do 2019 roku, a potem, Jenny zniknęła na trochę z mojego życia i straciłam kontakt z jej książkami. Więc kiedy przypadkowo natknęłam się na "Córkę mordercy", trochę się podekscytowałam i od razu ją zakupiłam. I muszę powiedzieć - Jenny wraca do mojego czytelniczego życia w naprawdę spektakularnym stylu!</p><p>Co miesiąc Kathryn wybiera się w odwiedziny do swojego ojca w więzieniu. Co miesiąc zadaje mu dokładnie to samo pytanie: "Gdzie ona jest?". Za każdym razem jej ojciec odmawia odpowiedzi. Ojciec Kathryn został skazany za porwanie i zamordowanie pięcioletniej uroczej Elsie Button na wyspie Anglesey dwadzieścia pięć lat wcześniej, chociaż jej ciała nigdy nie znaleziono. Wydarzenia te miały oczywiście ogromny wpływ na Kathryn. Szczerze mówiąc, jest ona trochę zagubiona. Nie potrafi utrzymać pracy, nie potrafi stworzyć przyzwoitych relacji i lubi wsiadać za kierownicę samochodu, gdy za dużo wypije. Kathryn myśli, że zamknięcie sprawy i poznanie miejsca pochówku Elsie pozwoli jej pozbyć się ciemnej chmury z głowy i być może będzie mogła prowadzić normalne życie. Dlaczego ojciec nie chce jej powiedzieć, gdzie jest Elsie, skoro przyznał się już do wszystkiego innego?</p><p>W dniu dwudziestej piątej rocznicy zniknięcia Elsie w tym samym domu, na tej samej wyspie znika inne małe dziecko o imieniu Abby. Przypadek? Jeśli Abby została porwana, to czy jest jakiś naśladowca? Czy w lesie za domem grasuje potwór? Czy ojciec Kathryn został niesłusznie skazany? Tak wiele pytań, a odpowiedzi bardzo mało. Aby dowiedzieć się więcej, Kathryn postanawia wrócić na Anglesey. Ale mieszkańcy wyspy to zgrana społeczność, dbają o dobro swoich i ani przez chwilę nie ukrywają, że nie chcą, by Kathryn znalazła się w pobliżu ich wyspy.</p><p>Nawet ślepiec może zauważyć podejrzane zachowanie niektórych mieszkańców, ale jeśli naprawdę coś ukrywają, to co to może być? Co naprawdę stało się z Elsie te wszystkie lata wstecz? I gdzie jest Abby? Do tego dochodzą członkowie rodziny Kathryn, którzy również nie zachowują się jak zwykli ludzie. Zanim się zorientujesz, masz długą listę ludzi, którym nie zaufałbyś, nawet gdyby byli ostatnimi osobami na planecie. Śledztwo w sprawie zniknięcia Abby prowadzi Maggie Grant i bardzo chciałabym zobaczyć ją i jej zespół ponownie w innej historii kiedyś, jeśli Jenny Blackhurst będzie mogła to zrobić.</p><p>Ale "Córka mordercy" to nie tylko rozwiązywanie tajemniczego śledztwa. Jest tu więcej wątków dających do myślenia, gdy autorka zajmuje się wpływem czynów mordercy na rodzinę, która musi się ze wszystkim uporać. Żona, która musi pogodzić się z faktem, że człowiek, którego tak bardzo kochała, zabił małą dziewczynkę, będącą w tym samym wieku co ich własna córka. Żona, która z pewnością musiała wiedzieć, jakim potworem był jej mąż. Syn, który został zmuszony do szybkiego dorastania i czuje się w obowiązku zadbać o rodzinę. I jeszcze sama Kathryn, która chyba w ogóle nie może się zorientować, co zrobić ze swoim życiem. Rodzina, która zmuszona jest do ciągłych przeprowadzek, zmiany nazwisk, która nie wie komu zaufać, a nawet czy w ogóle może komukolwiek zaufać, rodzina, która nieustannie musi bronić się przed opinią publiczną i bezlitosnymi mediami. Nawet kilkadziesiąt lat później. Na szczęście nie muszę sobie tego nawet wyobrażać.</p><p>Pewne rzeczy udało mi się rozgryźć wcześniej ale nie mam o to żalu do autorki i w ogóle mi to nie przeszkadzało, bo uznałam, że "Dziewczyna, która odeszła" jest po prostu bardzo dobra jako całość. Jest niesamowicie wciągająca, absorbująca, przekonująca i wciągająca. Jest też momentami zaskakująco dowcipna. Były różne fragmenty, w których się uśmiałam, mimo dość mrocznej tematyki. Przeleciałam przez tę historię i cieszyłam się każdą minutą. "Córka mordercy" to dla mnie Jenny Blackhurst w najlepszym wydaniu i jestem zachwycona, że powróciłam do jej książek!</p>

<p>Ojciec Kathryn od 25 lat przebywa w więzieniu. Podobno to on zamordował wtedy jej najlepszą przyjaciółkę Elsie, ale do dziś milczy na ten temat. Teraz, w 25. rocznicę śmierci, dziewczyna została porwana - znów na małej i skądinąd spokojnej rodzinnej wyspie Kathryn. Co ma z tym wspólnego sprawa z dawnych lat oraz czy w ogóle istnieje między nimi jakiś związek? Kathryn wraca na wyspę, by samodzielnie przeprowadzić śledztwo, ale wkrótce dowiaduje się strasznych rzeczy...</p><p>Czytamy tą historię na przemian z punktu widzenia Kathryn i komisarz Grant. Kathryn, teraz po trzydziestce, wciąż zmaga się z faktem, że jej ojciec zamordował jej najlepszą przyjaciółkę. Kiedy nagle jej matka wzbudza w niej wątpliwości dotyczące tej historii, Kathryn musi podążyć za chęcią samodzielnego poznania prawdy. Z drugiej strony mamy Maggie Grant, która ma być sztandarowym przykładem twardej śledczej z głową na karku. Na początku wydawało mi się, że ten sposób przedstawienia jest nieco przekombinowany, ale jakoś udało mi się wczuć w tą historię.</p><p>Fabuła "Córki mordercy" była prawdziwą przejażdżką rollercoasterem emocji. Chyba momentami podejrzewałam dość krótko wszystkich, bo autorka cały czas subtelnie podsuwała tropy w innym kierunku. Oczywiście sama historia nie odkryła koła na nowo, ale uznałam ją za bardzo spójną i po prostu porywającą - a to jest wszystko, czego potrzebuje dobry thriller. Jenny Blackhurst jak zawsze pisze płynnie i tworzy ciekawe historie z często dobrymi twistami.</p><p>Książka jest przemyślana i ciekawie skonstrowana. Autorka opowiada historię w równoległych, ale połączonych ze sobą wątkach. Rozdziały z punktu widzenia Kathryn napisane są w pierwszej osobie, pozostałe (opatrzone nazwiskami policjantów prowadzących śledztwo - Maggie, Beth i Bailey) z punktu widzenia neutralnego narratora. Napięcie buduje się systematycznie od pierwszej strony. Komponent psychologiczny nie czyni jednak z książki dla mnie thrillera psychologicznego, a raczej powieść społeczną, gdyż skutki zbrodni dla wszystkich dotkniętych nią osób są ogromne i odbijają się przez dziesiątki lat. Kathryn, jej matka i brat musieli się przeprowadzić i zarówno ona jak i jej matka mają problemy z alkoholem.</p><p>Po kilku stronach wydawało mi się, że wiem kto za wszystkim stoi. Byłam przekonana, że rozwiązanie mam już w zasięgu wzroku. W końcu okazało się, że byłam w błędzie. Rozwiązanie zagadki jest podchwytliwe, bo nie potrafiłam domyślić się, dlaczego dwadzieścia pięć lat później znika kolejna dziewczynka i czy ma to jakiś związek z Elsie.</p><p>"Córka mordercy" to już czwarta książka autorki, którą przeczytałam i jak dotąd wszystkie znajdowały się dla mnie w przedziale od dobrej do wybitnej. Na pewno nadają się dla początkujących miłośników thrillerów, ale ktoś kto czyta tylko thrillery może uznać je za nieco zbyt płytkie. Zawsze brakowało mi trochę końcowego kopa - ale w "Córce mordercy" autorce udało się teraz całkowicie mnie porwać. Prawdopodobnie Jenny Blackhurst po prostu poprawiła swój warsztat i dlatego ta pozycja jest zdecydowanie moją ulubioną w jej niewielkim dorobku.</p>