Cisza

Choć książkę przeczytałam w jeden dzień i totalnie mnie wciągnęła, to mimo całej przyjemności z lektury, nie mogę przemilczeć jej wad. Styl jest bardzo uzależniający i mimo że fabuła nie jest perfekcyjna, całościowe wrażenie było pozytywne. Niestety, głównym minusem był wątek amnezji – frustrujące było oglądanie, jak Nora ciągle pyta o rzeczy, a wszyscy ją zwodzą.
Co ciekawe, mimo tej irytacji, Nora w tej części zyskała na wiarygodności – wreszcie zaczyna być bardziej samodzielną postacią, choć nadal brakuje jej wyrazistości. Jej relacja z Patchem również się rozwija – nieidealna, ale widać progres. Patch jako bohater nadal mnie fascynuje – moralnie niejednoznaczny, ale zaangażowany. Dobrze, że wrócił do swojego starego imienia – „Jev” zupełnie do niego nie pasuje.
Vee jako postać jest bardzo niestabilna – raz ją lubię, raz mnie irytuje. Brakuje jej spójności. Matka Nory wypada blado – pojawia się tylko po to, by narzekać na Patcha i nie wnosi nic więcej.
Zaskoczyło mnie, że fabuła trzyma poziom i nadal zaskakuje. To jedna z nielicznych serii, którą z równą przyjemnością czytałabym jako nastolatka i teraz. Wciągnęła mnie do tego stopnia, że rozmyślałam o niej nawet poza lekturą. Zakończenie sprawiło, że od razu chcę sięgnąć po finał.