Berezowska. Nagość dla wszystkich

Przed wojną sytuacja była trudna, a po niej jeszcze bardziej się skomplikowała. W dwudziestoleciu międzywojennym Maja Berezowska i jej odważne rysunki nieuchronnie przyciągały uwagę konserwatystów, a po 1945 roku znalazły się w zasięgu ideologów socrealizmu. Mimo to artystka nie przejmowała się tym zbytnio. Nawet w ciężkich warunkach obozu Ravensbrück, nie przestała tworzyć. Jej rysunki często inspirowane były współwięźniarkami oraz strażniczkami — tym pierwszym dawała nadzieję, a drugie przedstawiała z pewną rezerwą.

Przyszła na świat w okresie belle époque, a jej życie i twórczość przyczyniły się do stworzenia artystycznego mitu okresu międzywojennego. Otoczona była gronem malarzy i poetów, a jednym z jej bliskich przyjaciół był Karol Szymanowski, z którym wymieniała pełne emocji listy. Uważała piękno za nieodłączny element życia, otaczając się eleganckimi przedmiotami, kwiatami i przyjaciółmi. Zarówno w dziełach, jak i w codzienności pozostała wierna swoim zasadom i poczuciu humoru, nawet podczas ciężkich powojennych lat.