Zbigniew Siemiątkowski - sylwetka autora

W latach 1977–1981 zdobywał wykształcenie na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uzyskał tytuł magistra nauk politycznych. W 1987 roku obronił doktorat z nauk humanistycznych, a następnie w 2012 uzyskał tamże habilitację. Jego kariera akademicka rozwijała się na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w latach 1981–1991 pełnił funkcję asystenta i adiunkta. Aktywnie uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako ekspert w zakresie reform politycznych po stronie rządowej.

Od 1978 roku był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a po jej rozwiązaniu dołączył do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, później, w 1999 roku, przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD). Reprezentując SLD, od 1991 do 2005 roku pełnił funkcję posła na Sejm z okręgu płockiego. W trakcie II kadencji Sejmu do 1995 roku był rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego SLD, a w latach 1994–1996 reprezentował Sejm w Krajowej Radzie Sądownictwa. W 1995 roku zaangażował się jako rzecznik kampanii prezydenckiej Aleksandra Kwaśniewskiego, po czym został mianowany podsekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz zastępcą szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Jego kariera polityczna kontynuowana była w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza, gdzie w lutym 1996 roku objął stanowisko ministra spraw wewnętrznych, a od października 1996 roku zyskał uprawnienia do zastępowania premiera w nadzorze nad Urzędem Ochrony Państwa. Pełnił funkcję ministra – członka Rady Ministrów i koordynatora służb specjalnych od stycznia do października 1997 roku, jednocześnie będąc sekretarzem Kolegium ds. Służb Specjalnych. Podczas III kadencji Sejmu (1997–2001) zasiadał w Komisji ds. Służb Specjalnych, pełniąc rotacyjne przewodnictwo w latach 1998–1999 oraz 2000–2001, a w IV kadencji został ponownie wybrany do tej komisji.

W październiku 2001 roku został sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, pełniąc tę funkcję do czerwca 2002 roku. W tym czasie był ostatnim pełniącym obowiązki szefa Urzędu Ochrony Państwa przed swoją nominacją na szefa Agencji Wywiadu 29 czerwca 2002 roku. W kwietniu 2004 roku, w związku z zarzutami udzielania fałszywych informacji podczas badania sprawy zatrzymania byłego szefa „Orlenu” w 2002 roku, złożył rezygnację, której premier Leszek Miller jednak nie przyjął.

Z polityki wycofał się po nieudanych wyborach parlamentarnych w 2005 roku, wracając do pracy naukowej i dydaktycznej jako pracownik Zakładu Nauki o Bezpieczeństwie w Instytucie Nauk Politycznych Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Był również wykładowcą w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku.