Wisława Szymborska - sylwetka autora

Maria Wisława Anna Szymborska była wybitną polską poetką, eseistką, krytyczką i tłumaczką, która zdobyła Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1996 roku. Urodziła się w Prowencie, w bliskim sąsiedztwie Kórnika, miejsca znanego z malowniczego zamku nad Jeziorem Kórnickim. Jej ojciec, Wincenty Szymborski, był politykiem o prawicowych poglądach oraz zarządcą dóbr hrabiego Władysława Zamoyskiego. Matką Szymborskiej była Anna Maria z rodu Rottermund. Po śmierci Zamoyskiego w 1924 roku rodzina przeniosła się do Torunia, a pięć lat później osiedliła się w Krakowie.

Podczas wojny, aby uniknąć przymusowych robót w Rzeszy, młoda Szymborska pracowała jako urzędniczka kolejowa. W tym czasie po raz pierwszy wykonała ilustracje do książki i zaczęła pisać opowiadania oraz wiersze. Jej zaangażowanie w życie literackie Krakowa rozpoczęło się w 1945 roku. Należała do grupy literackiej „Inaczej”, a po wojnie rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Następnie zmieniła kierunek na socjologię, jednak z powodów finansowych studiów nie ukończyła.

W kwietniu 1948 roku Szymborska poślubiła poetę Adama Włodka, ale ich małżeństwo zakończyło się w 1954 roku. Od 1967 aż do śmierci Kornela Filipowicza w 1990 roku byli razem, choć nigdy nie zdecydowali się na małżeństwo czy wspólne mieszkanie. Pierwsze swoje poezje publikowała w "Dzienniku Polskim", "Walce" i "Pokoleniu", a w latach 1947-1948 pełniła funkcję sekretarza dwutygodnika „Świetlica Krakowska”.

Szymborska miała pecha z pierwszym tomikiem wierszy, gdyż nie został on dopuszczony do druku z powodu wymagań cenzury PRL. Jej prawdziwym debiutem było wydanie "Dlatego żyjemy" w 1952 roku. Od tego momentu dołączyła do Związku Literatów Polskich oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach 1953-1981 współpracowała z „Życiem Literackim”, gdzie prowadziła rubrykę „Lektury nadobowiązkowe”, a te teksty później ukazały się w postaci książkowej.

Szymborska pozostawała lojalna Krakowowi i podkreślała swoje związki z tym miastem. Wśród jej niemieckich admiratorów znalazł się Karl Dedecius, znany tłumacz literatury polskiej. Poetka miała również słabość do limeryków, uczestnicząc w Loży Limeryków, za co odpowiadał jej sekretarz Michał Rusinek. Tworzyła i promowała lżejsze gatunki literackie, takie jak lepieje, moskaliki, odwódki i altruiki. Dzieła Szymborskiej przetłumaczono na 42 języki, co czyni ją jedną z najczęściej tłumaczonych polskich autorów. Otrzymała liczne nagrody, a najważniejszą z nich była Nagroda Nobla, którą przyznano jej za poezję, która z ironiczną precyzją ukazuje kontekst historyczny i biologiczny w ludzkiej rzeczywistości.