Wanda Dobaczewska - sylwetka autora

Urodziła się w Twerze, choć niektóre źródła podają jako miejsce urodzenia Wilno. Była częścią znanej w Wilnie rodziny Niedziałkowskich, będąc córką Heleny z domu Czajczyńskich i Konrada Bolesława Niedziałkowskiego. Rodzinne korzenie prowadzą do Berehu koło Krzemieńca, gdzie Niedziałkowscy mieli swój dom, utracony wskutek represji za udział w Powstaniu Styczniowym. W latach 1912–1914 studiowała na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1916 roku wyszła za mąż za Eugeniusza Dobaczewskiego. Swoją pierwszą książkę poetycką, "Na chwałę słońca", opublikowała w 1920 roku.

Przed II wojną światową wywierała znaczący wpływ na życie polityczne i kulturalne, pełniąc funkcję wiceprezesa Związku Zawodowego Literatów w Wilnie, gdzie mieszkała do 1939 roku. Współpracowała z wileńską rozgłośnią Polskiego Radia i różnymi czasopismami wydawanymi w Wilnie i Warszawie, takimi jak „Świat”, „Kurier Poranny” i „Robotnik”. Podczas okupacji, w latach 1940–1945, była więźniarką obozu koncentracyjnego Ravensbrück, gdzie przydzielono jej numer obozowy P 5068. Doświadczenia te opisała w książce "Kobiety z Ravensbrück", wydanej przez Wydawnictwo „Czytelnik” w 1946 roku.

Po zakończeniu wojny przez rok pracowała w warszawskiej Bibliotece Narodowej. W 1947 roku przeniosła się do Torunia, gdzie związała się z Polskim Radiem. W latach 1948–1951 była kierownikiem literackim teatru lalkowego „Baj Pomorski”. Działała też aktywnie w Związku Literatów Polskich i pisała recenzje dla czasopism „Arkona” i „Pomorze”. W 1951 osiedliła się w Żninie, gdzie kontynuowała twórczość literacką, pisząc powieści związane z Pałukami, książki dla młodzieży, słuchowiska radiowe oraz sztuki i adaptacje teatralne dla dzieci. Zmarła 23 listopada 1980 roku w wieku 88 lat i została pochowana na cmentarzu w Żninie.