Stendhal - sylwetka autora

Francuski pisarz Stendhal, uznawany za prekursora realizmu w literaturze, pochodził z rodziny urzędniczej. Jego życie naznaczyły bliskie relacje z dwiema siostrami, Pauline i Zenaide. W młodym wieku stracił matkę, a opiekę nad nim przejął dziadek, dr Gagnon. W wieku sześciu lat zaczął naukę pod kierunkiem jezuickiego księdza Raillane'a. Następnie, w 1796 roku, rozpoczął naukę w École Centrale w Grenoble, a trzy lata później wyjechał do Paryża, pragnąc studiować matematykę na École Polytechnique. Mimo sukcesów w nauce, nie podjął egzaminów.

Dzięki kuzynowi, Pierre Daru, rozpoczął pracę w Ministerstwie Wojny, a rok później dołączył do armii Napoleona w kampaniach włoskich. Mediolanu, gdzie zetknął się z kulturą włoską, zawdzięcza swoje fascynacje. W 1801 roku powrócił do Paryża z zamiarem stania się drugim Molierem i zaczął próbować sił w literaturze. Miłość do Melanie Guilbert oraz nieudany biznes skłoniły go do powrotu do wojska.

Podczas kariery wojskowej, która obejmowała kampanie w Niemczech i Austrii, Beyle zdobył różne stanowiska, w tym audytora w Radzie Państwa. W 1811 roku wrócił do Włoch i związał się z Angelą Pietragui. Jego podróże po Włoszech miały wpływ na jego twórczość i zdrowie, prowadząc do nienazwanych jeszcze wówczas zaburzeń, później nazwanych syndromem Stendhala.

Po ucieczce z Moskwy w 1812 roku, stracił manuskrypt swojej "Historii malarstwa we Włoszech", którą ostatecznie opublikował w 1817 roku. To także czas, kiedy zrealizował przewodnik "Rzym, Neapol i Florencja", używając pseudonimu Stendhal. Rok później inspiracją do dzieła "O miłości" stała się nieszczęśliwa miłość do Mathildy Dembowskiej. W 1821, oskarżony o szpiegostwo, musiał opuścić Mediolan.

Debiut literacki Stendhala miał miejsce w 1814 roku, ale pierwsze publikacje spotkały się z chłodnym przyjęciem. Wydał między innymi książkę "O Haydnie", która wywołała kontrowersje z powodu zarzutów o plagiat. Dopiero powieść "Czerwone i czarne" zyskała uznanie po jego śmierci.

Po rewolucji lipcowej pracował jako francuski konsul w Trieście, a potem w Rzymie, gdzie napisał "Pustelnię parmeńską", jego jedyną książkę docenioną za jego życia. Zmarł w Paryżu, pozostawiając epitafium świadczące o miłości do Cimarosy, Mozarta i Szekspira.

Stendhal był pisarzem wyprzedzającym swoją epokę, którego dzieła zaczęły zyskiwać popularność pod koniec XIX wieku. Jego styl charakteryzowały klarowność i głęboki psychologizm. Był mistrzem opowiadającym o miłości i społeczeństwie, łącząc elementy romantyzmu i realizmu. W swoich powieściach, takich jak "Czerwone i czarne" i "Pustelnia parmeńska", opracował koncepcję powieści jako zwierciadła rzeczywistości, co jest kluczowym elementem rozumienia jego twórczości. Krytycy podkreślali także charakterystyczną postawę jego bohaterów, określaną jako beylizm.