Sigrid Undset - sylwetka autora

Norweska powieściopisarka i nowelistka, Sigrid Undset, znana jest szczególnie z głębokiego oddania literackiemu opisowi średniowiecza, za co w 1928 roku otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Uznawana za jedną z najważniejszych pisarek skandynawskich XX wieku, Undset urodziła się w rodzinie o silnych korzeniach intelektualnych. Jej ojciec, Ingvald Undset, był uznanym filologiem klasycznym oraz archeologiem, natomiast matka, Charlotte z domu Gyth, pochodziła z Danii. Sigrid otrzymała chrzest 2 lipca 1882 roku.

W wieku dwóch lat przyszła pisarka przeniosła się z rodziną do Kristianii, gdzie jej ojciec objął funkcję dyrektora Muzeum Starożytności. Po zakończeniu edukacji podstawowej, którą odbywała podobnie jak jej siostry w koedukacyjnej szkole prowadzonej przez Ragnę Nielsen, Undset zdecydowała się na naukę w szkole handlowej. Trudna sytuacja finansowa po śmierci jej ojca w 1893 roku zmusiła ją do podjęcia pracy biurowej w firmie elektrotechnicznej.

Jej literacka kariera miała trudne początki. W 1905 roku duńskie wydawnictwo odrzuciło rękopis jej pierwszej powieści, z zaleceniem, by skupiła się na współczesnych narracjach zamiast historycznych. Nie zniechęciła się jednak – wkrótce, w 1907 roku, opublikowała debiutancką powieść „Pani Marta Oulie”, a rok później zbiór nowel „Szczęśliwy wiek”. Dzięki przyznanemu państwowemu stypendium w 1909 roku, Sigrid mogła zrezygnować z pracy i udać się w inspirującą podróż do Niemiec i Włoch, gdzie, będąc w Rzymie, poznała malarza Andersa Castusa Svarstada.

Powodzenie przyniosła jej powieść „Jenny” z 1911 roku, w której porusza tematykę nieodwzajemnionej miłości, inspirowanej własnymi doświadczeniami z malarzem starszym o 13 lat. W tym okresie jej twórczość skupiała się na problematyce kobiecej, zwłaszcza na równouprawnieniu płci, podkreślając jednocześnie rolę macierzyństwa. W 1924 roku przeszła na katolicyzm, a cztery lata później została świecką dominikanką, przyjmując imię Olafa. Po rozwodzie, który nie został uznany przez Kościół katolicki, angażowała się w działalność przeciwną ideologiom narodowego socjalizmu.

Podczas II wojny światowej, zmuszona do emigracji, zamieszkała z synem Hansem w Stanach Zjednoczonych, gdzie prowadziła aktywną działalność propagandową popierając norweski rząd na uchodźstwie. Po wojnie wróciła do Norwegii i została odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Świętego Olafa. W końcowych latach życia skupiła się na literaturze dziecięcej, zmarła 10 czerwca 1949 roku w Lillehammer. Jej wkład w literaturę został upamiętniony poprzez umieszczenie jej portretu na banknotach o wartości 500 NOK.