Michel Foucault - sylwetka autora

Michel Foucault (1926–1984) był wpływowym francuskim filozofem i historykiem, który od 1970 roku pełnił funkcję profesora w Collège de France. Znany jest ze swojej idei nieciągłości epistemologicznej, zapożyczonej od Georges’a Canguilhema, pod którego kierunkiem napisał swoją rozprawę doktorską „Historia szaleństwa w dobie klasycyzmu” opublikowaną w 1961 roku. Jego innowacyjne podejście do nauk humanistycznych przełożyło się na liczne prace, które przyniosły mu międzynarodowe uznanie. Wśród nich znajdują się takie dzieła jak „Narodziny kliniki. Archeologia spojrzenia medycznego” (1963), „Archeologia wiedzy” (1969), „Nadzorować i karać. Narodziny więzienia” (1975), a także „Historia seksualności” (1976, 1984). Jego najbardziej znanym dziełem jest jednak „Słowa i rzeczy. Archeologia nauk humanistycznych” (1966).

Foucault analizował rozwój nauk humanistycznych jako ciąg nawarstwiających się poziomów wiedzy, z których każdy stanowił odrębne pole epistemologiczne. Jego prace skupiały się na tematyce społecznego wykluczenia różnych, nietypowych form istnienia, co pozwoliło mu na wzbogacenie humanistyki o refleksje dotyczące „marginesów” społeczeństwa. Był nie tylko badaczem, ale również kluczową postacią wśród francuskich intelektualistów, którzy opowiadali się za wolnością ekspresji. Uważany jest za jednego z ostatnich francuskich myślicieli, którzy, idąc śladami Montaigne'a, postrzegali duszę i papier, wino i chleb, umysł i kostium, oraz ciało i tekst jako formy eksperymentu.