Konstanty Ildefons Gałczyński - sylwetka autora

Konstanty Ildefons Gałczyński, polski poeta, zyskał szerokie uznanie dzięki serii absurdalnych humoresek zatytułowanej Teatrzyk Zielona Gęś, która przyniosła nam barwne postacie takie jak Osiołek Porfirion, Piekielny Piotruś, Hermenegilda Kociubińska czy tytułowa Zielona Gęś. Syn technika kolejowego Konstantego i Wandy Cecylii z Łopuszyńskich, urodził się w jednej z warszawskich kamienic przy ul. Mazowieckiej. Gałczyńscy mieszkańcami Warszawy byli przez lata, a młody Konstanty spędził swoje dzieciństwo i młodość przy ulicy Towarowej.

Wraz z wybuchem I wojny światowej rodzina została ewakuowana do Moskwy, gdzie Konstanty uczęszczał do polskiej szkoły. Po powrocie do Warszawy podjął studia z zakresu filologii angielskiej oraz klasycznej. Jego literacki debiut miał miejsce w 1923 roku, co przyczyniło się do jego aktywności w środowisku warszawskiej bohemy artystycznej, związanej z pismami takimi jak „Kwadryga” oraz „Tęcza”.

W 1930 roku poślubił Natalię Awałow w metropolitalnym soborze Świętej Marii Magdaleny, a uroczystości świadkami byli znani literaci. Dwa lata później Konstanty pracował jako attaché kulturalny w Berlinie. Następnie życie Gałczyńskich przeniosło się do Wilna, gdzie poeta często odnosił się do dziedzictwa Adama Mickiewicza. To tutaj w 1936 roku na świat przyszła ich córka Kira.

Po powrocie do Warszawy, osiedli na przedmieściach Anina. Podczas II wojny światowej Gałczyński został zmobilizowany, uczestniczył w kampanii wrześniowej i ostatecznie trafił do niewoli radzieckiej, a potem niemieckiej. W trudnych czasach jego poezja ukazywała się w konspiracyjnych antologiach, podtrzymując ducha oporu. Po wojnie osiedlił się na krótko w Brukseli i Paryżu, a następnie powrócił do Polski w 1946 roku, zamieszkując w Krakowie.

Gałczyński współpracował z wieloma czasopismami i założył Klub 13 Muz w Szczecinie. Tam też postać miejska stała się tematem jego wierszy. W 1949 roku zdrowotne problemy zmusiły go do leczenia w Warszawie, gdzie pozostał do końca życia.

Tworzył w duchu socrealizmu, a jego dzieła często poruszały tematy społeczne i polityczne. Był również tłumaczem, dokonując parafrazy Snu nocy letniej Szekspira i Ody do radości Schillera. W ostatnich latach życia, związany z leśniczówką Pranie, napisał wiele utworów, a miejsce to stało się jego muzeum.

Konstanty Ildefons Gałczyński zmarł w 1953 roku na skutek trzeciego zawału serca i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Za swoje literackie osiągnięcia został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.