Jerzy Krzysztoń - sylwetka autora

Urodzony 23 marca 1931 roku w Lublinie, swoje dzieciństwo i wczesne lata edukacji spędził w Grodnie. W 1940 roku razem z matką i bratem został deportowany do Kazachstanu, gdzie uczęszczał do rosyjskiej szkoły. Dwa lata później, w 1942 roku, został ewakuowany do Iranu wraz z Armią Andersa. Kolejne lata, od 1944 do 1947, spędził w Indiach, a potem w Ugandzie, gdzie uczył się w polskiej szkole i angażował w działalność harcerską.

W lipcu 1948 roku powrócił z rodziną do Polski, ponownie osiedlając się w Lublinie. Tam w 1949 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym im. S. Staszica i rozpoczął studia na KUL, gdzie studiował filologię polską i angielską. Ukończył je, uzyskując 23 września 1954 roku dyplom magistra filologii angielskiej. W 1952 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie podjął pracę w Stowarzyszeniu Pax oraz redakcjach Dziś i Jutro oraz Kierunki. Kontynuował naukę i ukończył polonistykę w 1953 roku, a dwa lata później, w 1955, filologię angielską. W 1956 roku podjął pracę jako kierownik Redakcji Słuchowisk Polskiego Radia.

Literacko zadebiutował w 1949 roku opowiadaniem „Wspomnienia indyjskie”, które znalazło się później w zbiorze „Opowiadania indyjskie” z 1953 roku, opisującym doświadczenia polskiej ludności cywilnej po wyjściu z ZSRR. Później napisał wiele opowiadań i powieści, a jego reportaże z USA, takie jak „Skok do Eldorado” z 1967 roku, są szczególnie cenione. W swojej twórczości wykorzystywał różnorodne formy literackie, posługując się m.in. czarnym humorem, groteską i symbolizmem. Był autorem licznych słuchowisk radiowych oraz tłumaczył powieści i opowiadania z angielskiego, w tym „Miasteczko Winesburg” Sherwooda Andersona oraz „Jeździec na niebie i inne opowiadania” Ambrose'a Bierce'a.

W 1953 roku otrzymał nagrodę literacką im. W. Pietrzaka, a także wiele innych wyróżnień za twórczość radiową, w tym nagrodę Ministra Obrony Narodowej za cykl słuchowisk „Polacy na frontach II wojny światowej”. Odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi w 1974 roku i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 1982 roku.

Pod koniec życia, borykając się z chorobą, okresowo przebywał w szpitalu psychiatrycznym i napisał powieść „Obłęd”, która przesiąknięta była refleksją nad współczesnym światem i motywem anonimowej choroby psychicznej. Zmarł śmiercią samobójczą 16 maja 1982 roku w Warszawie.