Jerzy Kłoczowski - sylwetka autora

Polski historyk, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i senator pierwszej kadencji, związany z wpływową rodziną akademicką z braćmi o szczególnym znaczeniu, w tym dominikaninem Janem Andrzejem Kłoczowskim. Odznaczony Orderem Orła Białego, przyszedł na świat w rodzie ziemiańskim. W trakcie II wojny światowej zaangażowany był jako żołnierz Armii Krajowej i uczestnik powstania warszawskiego, gdzie doznał utraty prawej ręki. Lata 1945-1948 spędził na edukacji na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu i Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1950 roku obronił doktorat i rozpoczął pracę jako wykładowca na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, by w 1967 roku uzyskać tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 - profesora zwyczajnego.

Jego badania skupiają się na historii Polski przedrozbiorowej, dziewiętnastowiecznej, historii chrześcijaństwa w Polsce, dziejach zakonów oraz historii Europy Środkowo-Wschodniej. Na KUL pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Średniowiecznej i Katedry Historii Kultury Polskiej oraz od 1957 roku kierował Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce. Był także dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych, zastępcą przewodniczącego Międzynarodowej Komisji Historii Porównawczej Kościołów, a także przewodniczącym krajowej sekcji tej komisji. Brał udział w działalności Koła Naukowego Historyków Studentów KUL.

W latach 2000–2004 stał na czele Konwentu Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, a później został jego honorowym liderem. Był założycielem warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej w 1956 roku, a między 1981 a 1991 rokiem należał do rady Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. W stanie wojennym angażował się w działania podziemnych struktur "Solidarności". Odgrywał również ważną rolę w Komitecie Obywatelskim na Lubelszczyźnie w latach 1989–1990. Po śmierci Adama Stanowskiego, zdobył mandat senatora z ramienia KO w województwie lubelskim.

Był jednym z inicjatorów powołania organizacji kombatanckiej Armii Krajowej i pełnił rolę prezesa Światowego Związku Żołnierzy AK w okręgu lubelskim. Był także zaangażowany w powstanie Instytutu Armii Krajowej w Lublinie w 1991 roku. Należy do różnych organizacji naukowych i społecznych, w tym Związku Inwalidów Wojennych RP, rady Kasy im. Mianowskiego, jest współprzewodniczącym polsko-białoruskiej komisji ds. podręczników szkolnych oraz członkiem licznych towarzystw naukowych i rad naukowych.

Kieruje Towarzystwem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie od 1991 roku a w 2002 roku został jego dyrektorem. Jest członkiem wielu międzynarodowych organizacji akademickich i przewodniczył polskiej delegacji na konferencjach UNESCO jako członek Ruchu Europejskiego. Wykładał na prestiżowych uczelniach, takich jak College de France czy Uniwersytet Oksfordzki. Otrzymał tytuły doktora honoris causa z różnych renomowanych uczelni europejskich i międzynarodowych nagród, w tym statuetkę Przasnyskiego Koryfeusza i Nagrodę Pojednania Polsko-Ukraińskiego. W uznaniu swych zasług odznaczony został medalami jak Krzyż Virtuti Militari czy ukraińskim Orderem "Za Zasługi".