Jan Kasprowicz urodził się w 1860 roku w Szymborzu, obecnie części Inowrocławia, w wielodzietnej rodzinie. W życiu dorosłym osiadł we Lwowie, gdzie stał się członkiem środowiska artystycznego. Dwukrotnie żonaty. Druga żona odeszła od Kasprowicza, co było jednym z trudniejszych momentów w życiu artysty. Trzecie małżeństwo Kasprowicza zawarł z młodszą o siebie Marią Bunin. Jego biografia jest bardzo mocno związana z Zakopanem i Tatrami. Pod koniec życia mieszkał w tamtejszej willi „Harenda”, gdzie obecnie znajduje się muzeum Kasprowicza. Zmarł w 1926 roku w Zakopanem.

Twórczość Jana Kasprowicza na stałe zapisała się w kategorii, jaką jest literatura piękna polska – książki artysty przez lata inspirowały kolejnych twórców i do dzisiaj są bardzo cenione w środowisku literackim. Kasprowicz uważany jest za jednego z najważniejszych polskich poetów. Poezja Jana Kasprowicza w dużej mierze wpisuje się w okres Młodej Polski, a jego twórczość była naznaczona przeżyciami życia osobistego. W wierszach Jana Kasprowicza wyraźnie widać zainteresowanie losami polskiej wsi oraz tematyką wiary w Boga. W twórczości artysty można zauważyć także pewną dozę naturalizmu, prądu charakterystycznego dla młodopolskiej literatury.

Do najważniejszych dzieł Jana Kasprowicza zalicza się, między innymi, tom wierszy „Księga ubogich”, hymn „Dies irae”, w którym można zauważyć elementy katastrofizmu oraz poemat „Chrystus”. Na szczególną uwagę zasługują również sonety Jana Kasprowicza wydane w zbiorze „Z chałupy”, w ciekawy sposób podejmujące istotną w tym okresie tematykę społeczną oraz sonety „Z więzienia” i „Cisza wieczorna”.

Przykładem zainteresowań społecznych poety jest również dramat Jana Kasprowicza – „Świat się kończy!”. W swojej literackiej działalności Kasprowicz zajmował się także tworzeniem przekładów. Poeta nie stronił od aktywnego uczestnictwa w ówczesnym życiu politycznym oraz był zaangażowany w życie akademickie. Doktorat obronił na Uniwersytecie Lwowskim, którego w późniejszym okresie był rektorem.