Jan Bobrzyński - sylwetka autora

Jan Bobrzyński, urodzony 14 września 1882 roku w Krakowie, gdzie zmarł 3 września 1951 roku, był wpływowym działaczem gospodarczym, politykiem i konserwatywnym publicystą. Syn wybitnego historyka i polityka Michała Bobrzyńskiego oraz Zofii z Cegielskich, wnuczki Hipolita, zdobył wykształcenie w dziedzinie chemii, kończąc studia z doktoratem. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę podjął pracę w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a po odejściu z państwowej służby w 1925 roku założył Polskie Zjednoczenie Gospodarcze, które miało bronić prywatnej przedsiębiorczości przed fiskalizmem i etatyzmem. Jego wkład w organizację przemysłu węglowego w Polsce był znaczny.

Początkowo związany z ekonomiczną publicystyką, Bobrzyński poprzez współpracę z „Dniem Polskim” zaczął angażować się w politykę, publikując swoje przemyślenia w zbiorze „Na drodze walki”. Po przewrocie majowym w 1926 roku aktywnie włączył się do polityki, dołączając do Stronnictwa Prawicy Narodowej i stając się kluczowym współpracownikiem Janusza ks. Radziwiłła. Ambitnie rozbudowywał struktury partii poza dawną częścią austriacką, zyskując wsparcie środowisk przemysłowych.

W 1930 roku Bobrzyński uruchomił miesięcznik „Nasza Przyszłość”, który zajął się teoretycznymi zagadnieniami polityki w Polsce. Rozwijając swe idee, rozstał się z konserwatystami, deklarując potrzebę samodzielności politycznej i odporności na wpływy sanacyjne. Krytykował oportunizm konserwatystów wobec rządu, argumentując, że konserwatyści powinni oferować wsparcie programowe, a nie tylko bierne uczestnictwo.

W kolejnych latach Jan Bobrzyński założył Związek Polskiej Myśli Państwowej, platformę mającą skupiać osoby zainteresowane mocarstwowym programem dla Polski. Jego działania obejmowały też wizje geopolityczne, w tym blok państw Europy Środkowo-Wschodniej. Równocześnie szerzył idee antybolszewickie, propagując stworzenie Frontu Antybolszewickiego. Był także autorem projektów reformy ustroju państwa, w tym koncepcji wprowadzenia urzędu kanclerskiego.

Podczas II wojny światowej angażował się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej, a po wojnie pracował w instytucjach związanych z gospodarką wiejską i chemiczną. Pozostawił po sobie wartościowe wspomnienia dokumentujące działalność konserwatystów w okresie międzywojennym. Był orędownikiem teorii „obiektywizmu gospodarczego” i krytykiem demokratycznego kapitalizmu, wskazując na konieczność racjonalnego i empirycznego podejścia do polityki gospodarczej. Mimo że jego poglądy spotkały się z krytyką, pozostawił trwały ślad w polskiej myśli konserwatywnej.