Irena Jurgielewiczowa - sylwetka autora

Powieściopisarka była znaną twórczynią literatury młodzieżowej, pedagoga oraz wykładała w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Żoną malarza Mieczysława Jurgielewicza, ukończyła studia z filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim i w 1928 roku obroniła doktorat, pisząc o technice powieści Stefana Żeromskiego. Również studiowała pedagogikę w tej samej instytucji. Jej debiutancki esej ukazał się w 1933 roku w czasopiśmie "Wiedza i Życie". W czasach wojny angażowała się w tajne nauczanie i działała w szeregach AK. Po zakończeniu Powstania Warszawskiego była internowana w obozie jenieckim, skąd wróciła do Polski w 1946 roku. Po powrocie wykładała na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1947–1950, a od 1950 do 1954 kierowała literacko Państwowym Teatrem Nowej Warszawy.

Karierę zawodową zaczynała jako nauczycielka i była aktywna w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich. Jej literacka przygoda zaczęła się od tworzenia książek dla dzieci, a pierwszym dziełem była "Historia o czterech warszawskich pstroczkach" z 1948 roku. Kolejne publikacje to m.in. "O chłopcu, który szukał domu" (1957), "Kajtek, warszawski szpak" (1958) i "Jak jeden malarz chciał namalować szczęśliwego motyla" (1960). Pisarka zyskała szeroką popularność dzięki powieściom psychologicznym dla młodzieży, jak "Niespokojne godziny" (1964), "Wszystko inaczej" (1968), "Inna?" (1975) oraz "Ważne i nieważne" (1971). Szczególne uznanie zdobył "Ten obcy" (1961), który w 1964 roku został wpisany na Liście Honorowej im. H. Ch. Andersena i przetłumaczony na wiele języków. Na prośbę dzieci otrzymała Order Uśmiechu.