Hanna Malewska - sylwetka autora

Polska pisarka i autorka powieści historycznych pełniła funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Znak” w latach 1960–1973. Była córką Bronisława Malewskiego i Jadwigi z domu Ciświckiej oraz córką chrzestną biskupa Mariana Ryxa. Swoją edukację rozpoczęła w latach 1921–1929 w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. Unii Lubelskiej w Lublinie. W październiku 1929 roku rozpoczęła studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie zgłębiała polonistykę oraz historię, lecz kontynuowała jedynie te drugie, kończąc je w 1933 roku z pracą dyplomową na temat Pamiętników Kardynała de Retz, którą przygotowała pod kierunkiem Aleksandra Kossowskiego.

Podczas studiów podjęła pierwsze próby literackie, zdobywając w 1931 roku nagrodę za nowelę Cabrera w konkursie pisma „Żołnierz Polski” oraz wyróżnienie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za powieść Wiosna grecka. Po studiach pracowała jako nauczycielka historii w różnych placówkach, a od 1935 roku mieszkała w Warszawie. Jako pisarka zdobyła II nagrodę w konkursie wydawnictwa Książnica-Atlas za powieść Żelazna korona w 1936 roku.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej, w sierpniu 1939 roku, ukończyła powieść Kamienie wołać będą, której druk przerwały wojenne wydarzenia. Podczas wojny aktywnie działała w konspiracji jako członkini Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej, kierując Biurem Szyfrów Zagranicznych Komendy Głównej AK. Brała udział w powstaniu warszawskim, a swoje zaangażowanie zakończyła w stopniu kapitana.

Po wojnie osiadła w Krakowie, gdzie kontynuowała działalność literacką i nauczycielską. Wydała Kamienie wołać będą w 1946 roku, a rok później Żniwo na sierpie. Współpracowała z „Tygodnikiem Powszechnym” oraz uczestniczyła w redagowaniu „Znaku”. Pracowała również jako archiwistka, a w 1954 roku zadebiutowała z powieścią Przemija postać świata.

W latach sześćdziesiątych wróciła do redakcjonowania „Znaku” i odkryła dla szerszej publiczności takich autorów jak Józef Tischner i Henryk Elzenberg. W 1970 roku opublikowała swoją ostatnią książkę zawierającą dwie prace: Labirynt i LLW. Po przejściu na emeryturę w 1973 roku, wycofała się z życia publicznego, choć pozostała aktywna na polu obywatelskim, podpisując między innymi list protestacyjny zwany "Listem 59".

Ostatecznie zmarła na gruźlicę 27 marca 1983 roku, a jej miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu parafialnym w Tyńcu.