Georges Duby - sylwetka autora

Francuski historyk specjalizujący się w średniowieczu oraz członek Akademii Francuskiej spędził wczesne lata swojego życia w Paryżu jako jedynak. Jego edukacja odbywała się w liceum w Mâcon, a następnie podjął studia na Faculté des Lettres w Lyonie od 1937 roku. Oprócz historii, ukończył również kierunki geograficzne oraz literaturę klasyczną. W 1940 roku rozpoczął służbę w Chantiers de la jeunesse française. Jego akademicką ścieżkę zakończyły egzaminy nauczycielskie w 1942 roku. W latach 40. oraz na początku lat 50. pracował jako asystent na uniwersytetach w Lyonie i Besançon.

W 1953 roku opublikował swoją dysertację "La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise". W 1951 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie w Marsylii-Aix-en-Provence, a następnie w 1970 roku został profesorem w Collège de France, gdzie wykładał aż do przejścia na emeryturę w latach 1991-1992. Jego dzieło "L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval" z 1962 roku stanowiło poważne studium historii gospodarczej Europy w okresie od IX do XIV wieku. W podobnej tematyce utrzymana jest inna jego praca, "Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle", wydana w 1973 roku. Ta książka, uznana za podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej, była stosowana na wielu uniwersytetach, również w USA, oraz zdobyła Nagrodę im. Paula Valéry'ego.

Autor również pisał prace z zakresu antropologii historycznej dotyczące małżeństwa w średniowieczu oraz był współredaktorem serii wydawniczej "Historia życia prywatnego" z Philippe Arièsem. Wraz z Michele Perrot redagował pracę na temat historii kobiet, pt. "Storia delle donne in Occidente". Spośród jego innych znaczących dzieł można wymienić monografię bitwy pod Bouvines oraz biografię Wilhelma Marshala. Interesował się także historią sztuki i mentalności, co szczególnie widać w pracy "Rok tysięczny", a także metodologią historii. Był współzałożycielem i redaktorem czasopisma "Etudes rurales" oraz publikował w "Annales".

W 1987 roku został członkiem Akademii Francuskiej, a także pełnił honorową funkcję prezesa Société d'édition de programmes de télévision (SEPT). Jako ekspert ds. historii, często pojawiał się w francuskiej telewizji i radiu. Katolicki Uniwersytet Lubelski nadał mu tytuł doktora honoris causa w 1990 roku. Był również członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej. Przez całą swoją karierę opublikował około 400 prac naukowych i został odznaczony Orderem Legii Honorowej jako Komandor. W 1991 roku opublikował swoją książkę autobiograficzną "L'histoire continue". Był żonaty i miał troje dzieci.