Aleksander Jurewicz - sylwetka autora

Poeta i prozaik, urodzony w 1952 roku w Lidzie na Białorusi, przybył do Polski w 1957 roku w ramach akcji repatriacyjnej wraz z rodzicami, osiedlając się w Gdańsku. Studiował na Uniwersytecie Gdańskim oraz w Studium Scenariuszowym w Łódzkiej Szkole Filmowej. W latach 70. i 80. wydał kilka zbiorów wierszy o silnym zabarwieniu autobiograficznym. Jego rozgłos zawdzięcza książce "Lida", która przyniosła mu nagrodę Czesława Miłosza. "Lida" to dzieło składające się z poetyckich fragmentów, prozatorskich zapisów oraz listów od babki autora - tworząc swoisty tren i lament za utraconym dzieciństwem. Autor maluje literackie obrazy pełne wspomnień z wczesnych lat spędzonych w rodzinnym miasteczku, dając wyraz poczuciu wykorzenienia po przeprowadzce do nowego, obcego świata. Ciekawe stylizacje językowe, w tym nawiązania do polszczyzny kresowej z białoruskimi wpływami, oraz poetycka rytmika prozy, sprawiają, że "Lida" jest pełną czułości refleksją nad przeszłością i tajemnicą losu.

Opowieść "Pan Bóg nie słyszy głuchych" ukazuje fragmenty życia autora w Łodzi, z narracją przetykaną introspekcyjnymi momentami, które często przenikają się z marzeniami i wspomnieniami z dzieciństwa spędzonego na Białorusi. Książka, choć niewielkich rozmiarów, świetnie oddaje realia lat sześćdziesiątych i stanowi literacki powrót do czasów dzieciństwa oraz wzruszający hołd dla pamięci dziadka. Sam autor mówił: "Nie potrafię do końca tego wytłumaczyć, ale wiedziałem, że jeżeli nie wyduszę z siebie tej przesiedleńczej opowieści, to moje życie nie będzie do końca pełne, że będzie w nim jakiś cień, jakaś nie do końca załatwiona sprawa." (A. Jurewicz).

Wśród utworów prozaicznych autora znajdują się także: "W środku nocy" (1980), "Lida" (1990), "Pan Bóg nie słyszy głuchych" (1995), "Życie i liryka" (1998), "Prawdziwa ballada o miłości" (2002), zbiór esejów "Popiół i wiatr" (2005) oraz "Dzień przed końcem świata" (2008). Wywiad z autorem można znaleźć na stronie Gazety Wyborczej.